Zorgmijder

Toen ik Gerard leerde kennen werkte ik in de thuiszorg in mijn eigen dorp. ‘Hij is een probleem geval’ zeiden de collega’s. Dus zette ik me schrap, haalde diep adem en drukte op zijn voordeurbel.

Een onverzorgde magere man liet me binnen. We gingen aan zijn keukentafel zitten en voorzichtig probeerde ik een praatje te maken. Zijn reactie was stug en afwijzend. Ik was maar kort binnen, die eerste keer, en daar was ik niet heel rouwig om. In de weken die volgden wende hij langzaam aan mijn bezoeken en ik wende langzaam aan hem.

Na een poosje vroeg hij me bij het weggaan naar mijn volgende bezoek. 

Steeds weer zaten we aan die keukentafel en vroeg ik naar zijn dag. Praten ging moeizaam maar ik leerde hem verstaan. Hij was ervan overtuigd dat hij prima voor zichzelf kon zorgen. Dat zijn ziekte inzicht niet mee veerde met de werkelijkheid, ontging hem volledig. 

De ene gezondheidscrisis volgde op de andere. Uiteindelijk werd er besloten om Gerard op te laten nemen. Liefst met zijn toestemming, maar zonder dat zou de familie ook doorzetten. Die middag was het gesprek met de psychiater, wat voorschrift is bij een gedwongen opname. Gerard vroeg aan mij of ik erbij wilde zijn, dus ik was er.

Gezondheid

Ze spraken met hem over de dood en dat het zo niet langer ging. Het was een heftig gesprek, open en respectvol en enorm indrukwekkend. Gerard bleef standvastig weigeren. Hij ging liever dood dan dat hij zijn thuis achterliet, met zijn gezondheid was niks mis. Nadat iedereen weg was zat ik nog even bij hem, en beloofde ik eind van de middag terug te komen. Zijn lichamelijke en mentale vermogens waren compleet gesloopt door een ziekte die had huisgehouden als een verwoestende orkaan.

Die middag hield ik hem in mijn armen, terwijl hij de voorgeschreven medicatie toegediend kreeg. Vol vertrouwen keek hij naar me, zag ik zijn ogen langzaam dichtvallen. Het was hartverscheurend. Ik bleef bij hem tot hij zijn huis uit werd gedragen en naar een instelling werd gebracht. 

Deze sjofele zorgmijder had mijn hart gestolen.

Een paar weken later overleed Gerard, hij wilde niet meer leven op een plek die niet van hem was. 
In zijn kwetsbare onmacht bleef hij trouw aan zichzelf, en dat beeld draag ik voor altijd met me mee. 

Toen ik mijn verhalen bundelde was het niet meer dan logisch dat ook Gerard een plekje kreeg in mijn boek. https://cynthiapoen.nl/mijn-boeken/