Meisjesdroom.

Het is een doorsnee maandagmiddag, en mijn werkdag lijkt een dag als elke andere. We hebben met ons team een workshop ‘verbindende communicatie’. Leerzaam? Absoluut. Elke workshop of themamiddag leert mij, zonder uitzondering, nieuwe dingen. En zonder uitzondering stijgt mijn enthousiasme tijdens de workshop, ik vind het altijd superfijn om nieuwe inzichten te krijgen, en nieuwe dingen te leren. Noem het vreemd maar daar word ik net zo blij van als een kind in een snoepwinkel.

De middag vraagt om een interactieve inbreng.We krijgen een vraag voorgelegd en bij mij raakt de vraag direct een snaar. ‘Als je niet voor dit vak gekozen zou hebben, wat was je dan geworden’? 

Ik denk terug aan vroeger, ik was zestien en had absoluut geen idee welke richting ik op wilde. Wat was ik jong en wat wist ik nou van het leven. Wat was ik een onnozel kind toen, denk ik weleens. Ik was geen studiebol, leerde niet heel makkelijk. Ik was vooral een hele onzekere, onhandige puber die zichzelf nog niet zo goed kende. ‘Ga jij de gezondheidszorg maar in’ zei mijn vader en dus deed ik dat. We zochten een school, ik ging van start en haalde prachtige cijfers. ‘Ga jij maar een stap hoger’ zeiden mijn leraren, jij kan meer dan dit’. En dus deed ik dat en haalde vervolgens mijn diploma. Ik durfde niet van het schrijverschap te dromen, overtuigd dat het voor mij te hoog gegrepen was. Ik bewonderde echte schrijvers vanuit de verte en richtte me op mijn werk.

Kinderen

De jaren vlogen voorbij, ik kreeg een gezin en werkte in de avonden, nachten en weekenden als mijn man thuis was voor de kinderen. En omdat ik na de geboorte van onze oudste ernstig ziek werd, durfden we daarna nog maar voor één kindje erbij te kiezen. Na de geboorte van onze jongste was het klaar. Twee gezonde kinderen en een moeder in remissie, meer rijkdom hadden we op dat moment niet nodig. Maar ik droomde van een tafel vol, zes kinderen leek me oprecht prachtig.

Elke avond las ik onze twee meiden voor, twee van die rozige meisjes in mijn armen die slaperig leurden om nog één verhaaltje, er is weinig meer vertederend dan dat. Tijdens elke familiebijeenkomst kreeg ik altijd de baby’s in mijn handen gedrukt, even fijn bij tante Cynt. De rest van de dag was ik zoet. Sussend, wiegend en knuffelend met het kleine grut, ik krijg er tot op heden nooit genoeg van.

Die ene vraag tijdens die workshop riep direct dat gevoel bij me op. Werken met kinderen of schrijver zijn. Beide zou ik geweldig vinden. Nu onze meiden volwassen zijn, heb ik meer tijd en ruimte voor andere dingen. Wie weet schrijf ik ooit nog eens een kinderboek, een ultieme combinatie zou dat zijn. Durven dromen, eindelijk doe ik het.