Mijn eigen ergste vijand

‘Wat zou je het liefste doen, als je echt mocht kiezen, zegt hij, zonder rekening te houden met al die praktische voorwaarden waar je je ongetwijfeld teveel op gaat richten’. Ik moet inwendig lachen, hij kent me zo goed. Schalks kijk ik hem aan, ‘het liefste, het aller-allerliefste’? Hij grijnst want hij kent mijn ongebreidelde fantasie, en hij weet dat er nu een scala aan dwazigheid door mijn hoofd dwarrelt. Ik moet diep nadenken want hier antwoord op geven valt echt niet mee.

Ik kan mezelf namelijk danig in de weg zitten. De diversiteit en onmogelijkheden van alle ideeën in mijn hoofd kan ik van krom naar recht praten, zonder enige moeite. Dat suikerlaagje moet ik dus weglaten, eerlijk en reëel zijn. Dat is op zich al een uitdaging, die berg aan positiviteit in mij is niet altijd een voordeel.

‘Je moet bij je kwaliteiten beginnen, zegt hij, bedenk waar je goed in bent en waar je blij van wordt’. Peinzend staar ik voor me uit, iets voor een ander kunnen betekenen, daar wordt ik blij van. Een dierbare collega van mij zei eens dat ik tussen de regels door kan luisteren, een prachtig compliment. Maar die drang om een ander te helpen is ook weleens een valkuil, want ik kan ook heel goed doordraven.

Ik functioneer niet op volle sterkte als ik teveel binnen vaste kaders en processen moet werken. Een beetje eigen inbreng vind ik zalig. Als mijn creativiteit zijn gang mag gaan, als ik verrassende oplossingen mag aandragen, zorgt dat voor energie. Dan ga ik ineens bruisen en sprankelen.

Keurslijf

Het laat me niet los dat ik wellicht meer als cement tussen verschillende rollen, als verbinder, op mijn plek ben. Ik wil in een functie excelleren, niet in meerdere half. Ik wil een bepaalde vrijheid hebben om een deel ervan zelf in te mogen kleuren. Niet schilderen op nummer, voorgedrukt en voorgekauwd.

Hij kijkt me wazig aan, verbijsterd bijna, ‘en dat moet een bestaande baan zijn, wat jij allemaal opnoemt’. Hij heeft gelijk want ik weet het zelf ook niet, in welke hoek ik het zou moeten zoeken.

Ik realiseerde me dat ik de voorgaande jaren veel was, maar niet mezelf. Ik heb me vooral in een keurslijf trachten te persen. Eén waarvan ik dacht hoe en wie ik moest zijn. Want die rol die ik moest vervullen, dat ben ik maar deels. Door te ontkennen wie ik echt ben, verloochende ik mezelf en al mijn andere kwaliteiten. Want ik ben veel meer dan wat ik toen kon zijn en die ontdekking voelde als enorm waardevol. Het is hoog tijd om het roer om te gooien, uit dat keurslijf, zodat ik weer kan stralen. Want dat, dat wil ik het aller-allerliefste.