Soms raak je ongemerkt gehecht, aan ogenschijnlijk onnozele dingen. De afgelopen dagen werd ik me daar ineens heel erg van bewust. Want ik moest afscheid nemen, van iets wat op het eerste oog heel erg onbelangrijk leek. En verbouwereerd vroeg ik me af wanneer ik toch zo gehecht was geraakt aan mijn oude wekkerradiootje.
Zonder er echt bij stil te staan, stond hij jaar na jaar trouw altijd paraat op mijn nachtkastje. Als dat ding toch eens kon praten. Tijdens nachtelijke verdrietjes van de kinderen, vertelde hij me exact hoe laat het was en hoelang ik nog kon slapen. Of hoe kort. Tijdens mijn eigen koortsdromen of slapeloze nachten van oprechte zorgen of groot verdriet, was hij er altijd bij. Als ik hartstochtelijk verlangde naar het licht van de ochtend, zei hij altijd trouw hoelang die akelige donkere nacht nog duurde.
Tegenwoordig ben ik helaas in een stadium beland dat ik standaard geen nacht meer doorslaap. Elke nacht weer gluur ik voorzichtig door mijn wimpers naar dat maatje op mijn nachtkastje, en sommige nachten zie ik elk uur voorbij komen. Maar hij liet me geen dag in de steek.
Tijd
Tot vorige week, toen mijn vaste maatje het van de ene op de andere dag gewoonweg opgaf. Midden in de nacht, gaf hij een tijd midden op de dag aan. En bij het naar bed gaan vertelde hij me vol overtuiging dat het ochtend was. En ondanks mijn overtuigend aansporen en dagelijks weer aanpassen van die cijfers, begint mijn wekkertje alleen maar meer te ontsporen. Afgelopen nacht gluurde ik weer voorzichtig tussen mijn wimpers door en was het volgens die lieverd twee uur middags.
Er is geen ontkomen meer aan, het is hoog tijd om afscheid te nemen en op zoek te gaan naar een nieuw maatje. Hopelijk kan die omgaan met mijn hooggespannen verwachtingen ten aanzien van die te verwachten trouwe dienst. 🙂