Sommige dingen schuif ik te lang voor me uit. En daar ben ik me volledig van bewust. Maar na die bewustwording vergeet ik het voor het gemak weer een poosje. Op de momenten dat het weer naar boven komt drijven spreek ik mezelf ernstig toe, dat ik er nu echt iets mee moet. En vervolgens til ik het toch nog even over het weekeind heen.
Een keer of wat.
Dat ene lastige ding waar ik nu al een poosje mee worstel, is de aanschaf van een nieuw bed. Ik hoor de mensen om me heen er nooit over, maar voor mij is het een obstakel en geen eenvoudige beslissing. Niet eentje die je lichtzinnig dient te nemen in ieder geval. Want ons huidige bed is zo fijn en we slapen er zo heerlijk in. Nu het tijd is voor een nieuw matras, lig ik al nachten te malen. Want hoe vind ik weer net zo’n fijne als mijn huidige, waar ik nu zo knus en warm op lig.
Nieuw matras
Zonder moeite werp ik steeds weer nieuwe beren op die weg, richting dat nieuwe bed, gevalletje volkomen kansloos. Ontwijkend gedrag in zijn meest stralende vorm.
Praktisch als ik ben, denk ik natuurlijk ook alvast vooruit. Want waar laat ik die oude, dat logge tweepersoonsapparaat. Die moet worden afgevoerd. Ik voorzie gedoe en stel het op zijn Cynt’s nog langer uit. Ik heb er ook gewoon echt geen zin in, bedden testen. Winkel in winkel uit, naar gladde verkooppraatjes luisteren die je richting een compleet foute keuze sturen.
Alleen bij de gedachte krijg ik al spontaan vlekken in mijn nek.
Tot deze week. Ineens vind ik dat het nu niet langer meer kan. Het is hoog tijd dat ik dit varkentje gewoon vol bij de kladden grijp. Dat oude matras behandel ik maar als een lijk, dat ik geruisloos moet laten verdwijnen. Ik ga hem in brokken hakken en voer het af in mijn groene koekblik, succes verzekerd. Over een paar weken ben ik een dag of drie vrij. Dan gaan we maar een nieuwe scoren, ben ik er meteen weer voor jaren vanaf.
Gewoon een kwestie van diep zuchten en gaan. Toch? Ik hou jullie op de hoogte!