Bewondering, soms overvalt het me ineens. Afgelopen zaterdag was het weer eens zover. In het centrum van ons dorp werd het kerstverhaal verteld, een eigen interpretatie ervan door schoolkinderen van het Bonhoeffer college. Als ik de kans heb ga ik altijd even kijken want ik wordt er altijd zo kerstig van. Vraag me niet waarom maar die heldere stemmen die zo zuiver zingen in de koude avondlucht, voor mij voelt dat als de ultieme kerst, het is saamhorigheid ten top. Nergens enig cynisme te bekennen alleen maar puurheid in zijn zuiverste vorm.
Ze deden het allemaal goed maar ik werd, zoals meestal, vooral geïnspireerd door de muzikanten. Wat klonken die meerstemmige liedjes prachtig en wat mooi om zo samen te zingen. Het zal je wellicht niet verbazen maar ook koren en grote orkesten vind ik fantastisch, hoe die muziek dan aanzwelt tot een weergaloos samenspel, het emotioneert me zonder uitzondering.
Maar goed zaterdag dus. Ik probeer het plaatje voor jullie te schilderen van die groep enthousiaste leerlingen, moderne muziek in combinatie met het oude bijbelverhaal en heldere stemmen die klinken als een klok. Ik stond ontroert te kijken naar al die energie op dat podium tot mijn oog viel op de dirigent. Die barste van de muzikaliteit, dat zag je direct. Het gemak waarmee hij de muzikanten en het koortje aanstuurde onderwijl zelf ritmisch meebewegend op de muziek. Mooi dat je dat kan, als je dat in je hebt.
Voor al die kids: echt fantastisch gedaan allemaal en meneer de dirigent: diepe buiging voor u, u deed het echt geweldig, ik heb er enorm van genoten!