Vorig jaar schreef ik, met een knipoog, over mijn weerzin en het paniekerige gehamster voor de feestdagen, ik zie gelijkenissen…..
Boodschappen doen met de kerst, het begint elk jaar meer en meer een dingetje te worden. Soms heb ik er in de nacht oprecht angstaanvallen van, als die op zijn donkerst is. Dan wordt ik met een schok wakker, met het angstzweet op mijn rug, en is die enorme mensenmassa in de supermarkt gelukkig maar een droom. Dit jaar hoefde ik niet, ik had het uitbesteed aan de liefste, dat boodschappen doen. Ik was veilig aan het werk, ver weg van alle drukte. Op kantoor is het bijzonder rustig rond deze tijd van het jaar, heerlijk is dat. Veel collega’s zijn vrij, waarschijnlijk om die boodschappen te kunnen doen 🙂
De aanloop naar die crisisweken begon dit jaar vroeg, gevoelsmatig dan. Al ruim een week voor de kerstdagen waren veel van de schappen al leeg, en greep ik mis bij alle doodgewone wekelijkse boodschappen. Waarschijnlijk werd er al volop gehamsterd door alle boodschappendoenmetkerst-haters.
En toen bleek vandaag onverwacht dat ik er toch aan moest geloven. Ik was op mijn werk, en had trek in een vers broodje. Heel even twijfelde ik, maar ik voelde me dapper. Ik zou gewoon even snel langs de zelfscan gaan, dan stond ik vast zo weer buiten, beloofde ik mezelf plechtig.
Boodschappen
Bij het naar binnen gaan zag ik het al, er was een soort opstootje bij de zelfscan apparaten. Er werd onrustig rond gekeken door een groepje van een man of zeven, want alle scan-apparaten waren in gebruik. Dat werd vechten later, dat zag je meteen, voor die eerste beschikbare. Toch maar langs de kassa dan, op die zelfscanner wachten vond ik toch een te groot risico, ik moest verstandig blijven. Eenmaal door het hekje, zat ik direct in de officiële gevarenzone. Links en rechts zag ik mensen met verbeten blikken zich een weg naar voren banen, naar die laatste boodschappen in dat schap. Lieflijke grijze oudjes sloegen elkaar met stokbroden, en voorkruipers werden met brute kracht afgestraft.
Ik schoof voorzichtig in de rij bij één van de kassa’s. Met een meelijwekkende blik werd ik door de caissière aangekeken. Ik verontschuldigde me voor mijn zielige boodschap. ‘Eenzame kerst’ zei ik schouderophalend. Vanuit mijn ooghoeken zag ik de vechtpartij bij de zelfscan uit de hand lopen. Snel rekende ik af, en net op tijd was ik die supermarkt uit, huid en haar nog volledig intact. Ik vond het bijna jammer dat ik weer aan het werk moest, een beetje sensatie is op zijn tijd ook best lekker tenslotte. Volgend jaar neem ik een stoel mee, ga ik die show uitgebreid en op mijn gemak bekijken. ?
Vreedzame kerst!