Persoonlijke verhalen, als ze vanuit oprechtheid worden verteld kunnen ze me onverwacht emotioneren. Afgelopen zondag hoorde ik zo’n prachtig persoonlijk verhaal van een andere verpleegkundige.
Het deed me meteen denken aan al mijn eigen persoonlijke verhalen, en veel van die herinneringen bewaar ik zorgvuldig in mijn hoofd. Heel soms heb ik er ook een tastbare herinnering aan. Zoals die keer dat ik een boekenbon aannam, bij hoge uitzondering, van een weduwe. Ze drukte me op het hart om er, uit naam van haar overleden man, een mooi boek voor te kopen. Want tijdens al die nachten dat ik bij hem waakte, had ik het met hem over onze favoriete schrijvers, over mooie boeken en meeslepende verhalen. Hij had met haar gedeeld hoe fijn die gesprekken waren, in de stilte van de nacht. Dat mooie boek heb ik gekocht, en aan de binnenzijde schreef ik de reden waarom ik dat boek had gekocht. Het staat tot op heden nog steeds in mijn boekenkast.
Dierbaar
Een andere dierbare is die foto van mezelf als twintigjarige, in mijn wit gesteven uniform. Na mijn diplomering werkte ik een poosje in Heliomare in Wijk aan Zee, voor mij een hele andere wereld. Ineens zorgde ik voor mensen van, ongeveer, mijn eigen leeftijd. Wat een omslag was dat. Naast supergezellig, vond ik het ook vooral heel heftig. Alle pijn, al het verdriet en de grenzeloze moed die ik daar zag, raakte me diep.
De foto is gemaakt door een revalidant, door John, toen ik aan het werk was op zijn zaal. Hij is voor mij een onuitwisbare herinnering. John was een prachtige donkere man, echt een knappe vent. Hij kwam bij ons revalideren, nadat hij een dwarslaesie overhield aan een akelig auto-ongeluk. John sprak engels, dus ook dat was schakelen, maar we konden het ontzettend goed vinden samen. Die foto die hij van mij had gemaakt, heeft hij af laten drukken, en ik kreeg hem in mijn handen gedrukt toen hij naar huis mocht. Op de achterkant had hij voor mij een persoonlijke boodschap geschreven.
Die foto is een dierbaar bezit. Niet alleen omdat er op de foto een bleu jong ding staat, die regelmatig met het schaamrood op haar kaken stond op die mannenzaal. Door alles wat ze onderling naar elkaar brulden, wat was ik nog een meisje toen. Maar het brengt me ook weer even terug naar die mooie periode, en dat prachtige oprechte contact van toen.
Persoonlijke verhalen, mijn hart en hoofd zitten er vol mee.