Persoonlijke verhalen, als ze vanuit oprechtheid worden verteld kunnen ze me onverwacht emotioneren. Afgelopen zondag hoorde ik zo’n prachtig persoonlijk verhaal van een andere verpleegkundige. Zij had jaren terug voor een jonge man gezorgd en dat contact was bijzonder geweest, intens. Soms is daar tijdens het ‘zorgen voor’ die bijzondere connectie met een ander mens. Een aantal maanden later overleed hij helaas veel te jong en kreeg zij van zijn broer een aandenken. Dat aandenken bewaarde ze al heel veel jaren met zorg in haar badkamer kastje, het was al drie verhuizingen gewoon meegegaan. Steeds opnieuw werd het bewaard en in weer een ander badkamer kastje gezet. Dat doosje belichaamd voor haar het belang van goed zorgen voor, het gedachtengoed waaruit haar eigen zorgorganisatie is ontstaan.
Het deed me meteen denken aan al mijn eigen persoonlijke verhalen, veel van die herinneringen bewaar ik zorgvuldig in mijn hoofd. En heel soms heb ik er een tastbare herinnering aan. Zoals die keer dat ik een boekenbon aannam, bij hoge uitzondering, van een weduwe. Ze drukte me op het hart om er, uit naam van haar overleden man, een mooi boek voor te kopen. Want tijdens al die nachten dat ik bij hem waakte had ik het met hem over onze favoriete schrijvers, over mooie boeken en meeslepende verhalen. Hij had met haar gedeeld hoe fijn die gesprekken waren in de stilte van de nacht. Dat mooie boek heb ik gekocht en aan de binnenzijde schreef ik de reden waarom ik dat boek had gekocht. Het staat tot op heden nog steeds in mijn boekenkast.
Een andere dierbare is die foto van mezelf als 20-jarige in mijn wit gesteven uniform Na mijn diplomering werkte ik een poosje in Heliomare in Wijk aan Zee, voor mij een hele andere wereld. Ineens zorgde ik voor mensen van, ongeveer, mijn eigen leeftijd, wat een omslag was dat. Naast supergezellig vond ik het ook vooral heel heftig en alle pijn, al het verdriet en de grenzeloze moed die ik daar zag raakte me diep. De foto is gemaakt door een revalidant, door John, toen ik aan het werk was op zijn zaal. Hij is voor mij een onuitwisbare herinnering. John was een prachtige donkere man, echt een knappe vent. Hij kwam revalideren nadat hij een dwarslaesie overhield aan een akelig auto-ongeluk. John sprak engels dus ook dat was schakelen maar we konden het ontzettend goed vinden. Die foto die hij van mij had gemaakt heeft hij af laten drukken en ik kreeg hem ,met een persoonlijke boodschap op de achterkant, toen hij naar huis mocht.
Die foto is een dierbaar bezit. Niet alleen omdat er op de foto een bleu jong ding staat die regelmatig met het schaamrood op haar kaken stond op die mannenzaal door alles wat ze onderling naar elkaar brulden, wat was ik nog een meisje toen. Maar het brengt me ook weer even terug naar die mooie periode en dat prachtige oprechte contact van toen.
Persoonlijke verhalen, mijn hart en hoofd zitten er vol mee.