Ik ben bang, ik voel het onmiskenbaar diep in mijn lijf, oprecht en onvoorwaardelijk. De vijand bevindt zich onder ons, ongrijpbaar en onzichtbaar, en alleen in ons eigen huis zijn we nog veilig. Het corona virus heeft onze wereld in een ijzeren greep en is nog lang niet van zins om los te laten. De angst regeert, scholen gaan dicht en bedrijven sluiten noodgedwongen hun deuren. Afstand houden is het devies.
Te midden van al die chaos zijn er de zorgers, die hun eigen veiligheid verlaten, elke dag weer.
Die zich doelbewust in die gevarenzone begeven.
Om onzelfzuchtig te zorgen voor die ander, die jij met heel je hart liefhebt en niet wil en kan missen.
Zorgers die, ondanks hun eigen angst, dag en nacht paraat staan om jouw oma, liefste of prachtige kind te verzorgen.
Die simpelweg geen afstand kunnen houden.
Liefdevolle zorgers
Hun warme handen die doortastend, maar tegelijkertijd ook zacht en zorgzaam, zorg dragen voor onze geliefden.
Handen die troost bieden, ook tijdens die laatste angstige en soms eenzame uren van iemands leven.
Oprechte menselijkheid naar een ander, ondanks hun eigen overduidelijke kwetsbaarheid.
Ik maak een diepe buiging naar al die zorgers en ben trots dat ik mezelf verpleegkundige mag noemen.