Als kind vond ik pasen al geweldig, en dan vooral dat zoeken naar verstopte chocolade eitjes op eerste paasdag. Mijn moeder maakte er altijd een prachtige zoektocht van. En elk jaar was het voor haar een uitdaging om weer nieuwe verstop-plekjes te verzinnen, want dat ze in de letterbak zaten wisten we na een paar jaar blindelings.
Eén jaar zochten we ons gek en we vonden het onbegrijpelijk dat we maar niks vonden. Mama had dat jaar geen zin gehad om al die eitjes te verstoppen, dus had daarom het zakje chocolade eitjes met een veiligheidsspeld achter de gordijnen gehangen. Wij waren toch maar mooi een poosje zoet geweest met zoeken en zij was dat jaar lekker snel klaar. Geniaal mam!
Paasei
De rest van de paasdagen werden gevuld met familiebezoek, samen ontbijten en genieten van elkaar en van de zon( als we mazzel hadden). Wij hebben die traditie voortgezet met onze kinderen en die genoten net zo van dat zoeken naar die eitjes, de familiebezoeken en de gezamenlijke ontbijtjes.
Ik heb een keer het danerolles deeg, voor de croissantjes, in de kelderkast gezet in plaats van in de koelkast, wist ik veel. Dat was mijn eerste kennismaking met die blikken deeg. De knal die het gaf toen dat blik openbarstte in onze kelderkast, omdat het deeg was begonnen met rijzen, vergeet ik nooit meer.
Gezellige, gezamenlijke paasdagen, in het pré-corona tijdperk, toen we over heel veel dingen niet na hoefden te denken. Dit jaar houden we afstand en gaan we niet bij elkaar op bezoek. Zit ik alleen aan mijn paasei. Alles voelt tegenwoordig wat gekkig, alsof we en masse een real life rampenfilm aan het maken zijn.
Ik hoop dat we op alles wat we nu meemaken over een poosje, met al onze geliefden, verbaasd terug kijken. Volop knuffelend natuurlijk, vooral dat ook weer want het gemis is groot.
Moois paasdagen allemaal.