Mijn hart verpand.

Ik heb mijn hart verpand aan de thuiszorg. Voor een ander mens zorgen in zijn eigen omgeving vind ik onveranderd leuk. Zien hoe ze wonen en leven leert me direct een hoop over de persoon waar ik voor kom zorgen. En niet altijd in positieve zin, ik kom nog veel ellende en vervuiling achter sommige voordeuren tegen.

Die dag stond ik aan het eind van mijn ochtendroute, voor de deur bij een jonge vent. Dieter woont zelfstandig maar in een beschermd wonen complex.

Dat leven van Dieter startte voorspoedig, hij ging het leger in, werd vader. Alles kabbelde voort. Maar ergens tijdens dat leven ontstond er kortsluiting in zijn hoofd, manifesteerden zich allerlei mentale ziektes zich in hem. Zijn verhaal leest als een slecht boek en ik kan alleen maar verwonderd zijn. Hoe hij toch uiteindelijk zijn rust en die fijne plek voor hemzelf vond, met een beetje hulp van de mensen om hem heen.

Ik help hem met katheteriseren en hij stelt heel veel vragen. Verteld dat hij momenteel wat somber is en dat ze hem daarom goed in de gaten houden. Ik luister aandachtig en laat hem zijn verhaal doen, ook dat is zorgen voor.

Als ik diezelfde middag richting een andere client fiets, zit hij op zijn balkon. Direct springt hij op als hij me in het oog krijgt, om nog even verder te kletsen. Lachend neem ik na 5 minuten afscheid en Dieter zwaait me vol overgave na.

Na dat eerste bezoek van mij, hoef ik me nooit meer voor te stellen. Hij kent elk gezicht en elke naam van alle wijkverpleegkundigen die hem bezoeken. Hij onthoud de datum van je laatste bezoek, benoemd de bijzonderheden van je sterrenbeeld, is nieuwsgierig naar je leven. Veel van zijn verhalen zijn dezelfde. Gewoon, omdat dat is wat hem bezig houd. Als ik hem een paar weken later bij toeval op straat tegen kom, roept hij mijn naam en zwaait enthousiast vanuit de verte. Met die muts met kwastjes, altijd scheef op zijn hoofd. Hij en die muts zijn een twee-eenheid.

Werken in de thuiszorg is altijd bijzonder maar vooral ook heel erg hartverwarmend.