De wreedheid van het leven

Zo’n dag die begint als een gewone dag, tot je wereld ineens tot stilstand komt. Gewoon, zonder vooraankondiging. Dat eenvoudige leven dat tot nu toe steeds wat voortkabbelde. Dat gevuld werd met ‘wat eten we vandaag’, gemopper om dat kilootje teveel, om dat salaris dat steeds maar wegsijpelt en meer van dat onnozels. Tot stilstand met bruut geweld.

Licht en luchtig leven, hoe fijn zou het zijn als het leven wat vaker zo was. Maar vandaag realiseerde ik me eens temeer dat licht en luchtig vooral momenten zijn. Als je daar een poosje van mag proeven, is dat pure rijkdom. Want het leven bestaat ook uit overweldigend verdriet, uit afscheid nemen. Het is continue balanceren boven een diep ravijn.

Leven

Dat verdriet om die eerste liefde die je niet los wil laten, ook al moet je. En in de loop van dat leven bouwt dat op, naar steeds groter verdriet. Afscheid nemen van vriendschappen die niet meer fijn voelen, van dromen, van opa’s en oma’s. En naarmate je zelf ouder wordt, uiteindelijk ook van mensen die heel erg dicht bij je staan. Dat is de natuurlijke loop van het leven, met kleine stapjes. Alleen die natuurlijke loop, die zie ik maar zelden.

Niets bereid een mens voor op een afscheid dat veel te vroeg komt, van een leven dat nog lang niet ten volle geleefd is. Dat van de ene op de andere dag, bol staat van een onvervuld verlangen naar meer dagen samen. De gruwel van die ene boodschap, die hardvochtig en onomkeerbaar wordt uitgesproken.

Pure, prachtige liefde, in zijn rijkdom verstoord door de wreedheid van ongeneeslijkheid. Het maakt dat mijn enthousiaste ‘pluk de dag’ ineens een nare bijsmaak krijgt, want was het maar zo simpel. Het genot van steeds weer een nieuwe dag, is simpelweg niet voor ons allemaal weggelegd. En dat vind ik onverteerbaar.