‘Hoe voel ik me nou vandaag, dacht ik vanmorgen, voel ik me leuk, gestrest, smachtend of ongelukkig’. Vanmorgen was niet echt mijn meest memorabele moment. Ik besta, en ik ben vandaag voornamelijk heel erg chagrijnig, dat ben ik. Best bijzonder voor mij, want dat ben ik echt zelden, wakker worden met een baklap. Maar vanmorgen was ik het, vol overgave. Slecht geslapen, lekker een nachtje volop zitten malen in mijn hoofd, wie knapt daar nou echt van op. Kreunend wilde ik me het liefst verstoppen onder die dikke donzen.
Toch stapte ik zuchtend, met die donderwolk boven mijn hoofd, uit mijn warme bed, en trok mijn hardloop outfit aan. De enige oplossing voor die slechte bui, is iets doen waardoor ik me beter ga voelen. Ondanks die enorme tegenzin die ik voelde, ben ik gewoon maar gegaan. Argwanend keek ik naar mezelf in de spiegel, naar die hele donkere blik. Soms verbaas ik me nog over mezelf, over dat zelfkastijdende wat ik soms heb. ‘Was in je nest blijven liggen’ denk ik dan. Maar nee hoor, ik moet weer zo nodig een rondje rennen.
Koffie
Vijf minuten later stapte ik de voordeur uit zonder koffie, zonder wat dan ook. Vers uit mijn bed, die donkere ochtend in, niet echt een slim idee. Ik start mijn dag altijd met koffie, omdat ik dat nou eenmaal lekker vind. Zonder iets in dat lijf, gewoon gaan lopen, voelde net zo fijn als die hele slechte bui. Verre van soepel ging het dus, dat rondje.
Een kwartier later kwam ik, na grotendeels tegen de wind in te hebben gedraaft, met een knalrooie kop en buiten adem thuis. Een kwartier rennen, ik weet het, het is bijna niks. Maar na een douche, en een hele hete kop zwarte koffie, zat ik niet veel later, helemaal content te zijn over dat stukkie rennen. De hele dag lag nog maagdelijk voor me, hoe fijn. Want het was pas half acht.
Vandaag ga ik fijn schrijven aan dat boek in wording, en vooral ook alleen maar doen waar ik zin in heb. En die slechte bui, die ben ik al lang en breed vergeten 🙂