‘Hoe voel ik me nou vandaag, dacht ik vanmorgen, voel ik me leuk, gestrest, smachtend of gewoon ongelukkig’. Vanmorgen was niet echt mijn meest memorabele moment. Ik ben voornamelijk heel erg chagrijnig, dacht ik bij mezelf. En dat is best bijzonder, want dat ben ik echt zelden, een negatieve Nelly. Maar vanmorgen werd ik zo wakker, vol overgave. Na een nacht slecht slapen, en volop malen in mijn hoofd, werd ik wakker met die donderwolk. Kreunend wilde ik me het liefst verstoppen onder die dikke donzen.
Maar toch stapte ik zuchtend uit mijn warme bed om mijn hardloop outfit aan te trekken. De enige oplossing voor die slechte bui, is iets doen waardoor ik me beter ga voelen. Ondanks de enorme tegenzin die ik voelde, ben ik gewoon maar gegaan. Argwanend keek ik naar mezelf in de spiegel, naar die hele donkere blik. Soms verbaas ik me echt over mezelf, over dat zelfkastijdende wat ik soms heb. ‘Was in je nest blijven liggen’ denk ik dan. Maar nee hoor, ik moet zo nodig weer een rondje rennen.
Zwarte koffie
Vijf minuten later stapte ik de voordeur uit zonder die kop zwarte koffie, zonder wat dan ook. Ik start mijn dag altijd met zwarte koffie, omdat ik dat nou eenmaal lekker vind. Zonder iets in dat lijf gaan hardlopen, voelde net zo fijn als die hele slechte bui. Verre van soepel ging het dus, dat rondje.
Een half uur later kwam ik, na grotendeels tegen de wind in te hebben gedraafd, met een knalrooie kop en volkomen buiten adem thuis. Een half uur rennen, ik weet het, het is bijna niks. Maar na een douche, en een hete kop zwarte koffie, zat ik niet veel later helemaal content te zijn over dat stukkie rennen. De hele dag lag nog maagdelijk voor me, hoe fijn. Want het was pas half acht.
Vandaag ga ik fijn schrijven aan dat boek in wording, en vooral ook alleen maar doen waar ik zin in heb. En die slechte bui, die ben ik al lang en breed vergeten 🙂