Lieve wereld

ellende

Knus zit ik in een hoekje van de bank, een grote beker thee binnen handbereik. Fijn wat te schrijven, en te mijmeren, als een zondagse zoektocht naar hoe ik me nu voel. De afgelopen weken gebeurde er weer van alles, en niet alleen met mij. Fijn is dat, even stilstaan. De dagelijkse gekheid op deze wereld, de waanzin. Het zijn enorm veel prikkels, al dat nieuws dat vaak zo eenzijdig wordt belicht. Ik heb er totaal geen invloed op, op wat er getoond wordt. Dus negeer ik het af en toe een dag, en dat is heerlijk. Ik ben dankbaar dat ik in een positie ben, dat het kan.

Zelfs de huidige politiek, vol met onderlinge ruzies, afsplitsingen en opsplitsingen, oogt als een live-soap van zeer goed betaalde politici. Vol verbijstering zie ik wat er gebeurd, hun wereld staat zo ver af van de mijne. Ik heb er maar deels invloed op, door elke keer trouw te gaan stemmen. En vooral te hopen dat het zin heeft. Ik mis de oprechtheid, het voelt zo gekunselt allemaal, zo bedacht. Laatst zei een politicus: ‘we doen het voor de gewone mensen, de burger’, en dat klonk ronduit denigrerend. Wie zijn zij dan, superieur? Het voelt als een slecht geregisseerd toneelstuk.

Ellende

De balans tussen alle huidige ellende en al wat mooi is op onze wereld, lijkt nu volledig naar één kant door te slaan.

Ik kan niet anders dan me richten op mijn eigen wereld, en op mijn werk, waar de huidige ellende onze koers bepaald. Daar zie ik de dagelijkse worsteling en de kwetsbaarheid van oud en afhankelijk zijn. De eigen regie uit handen geven, moeten geven soms. Ik vraag me af of ik dat zou kunnen, tegen de tijd dat ik oud en versleten raak, het lijkt me een welhaast onmogelijke opgave om zoveel in te moeten leveren.

Al die mensen die nu soms zo machteloos zijn, gevangen in een lijf dat willoos is of kapot. Maar die de hartverwarmende liefde van hun gezin, en dat rijke leven niet los willen laten. Kunnen laten, nog niet. Doorworstelend, één dag tegelijk, moedig en dapper. Of die verwarde mens die soms constant zoekende is, onderwijl steeds meer moois vergetend. Ze worden gestuurd door al die ongrijpbare gedachtes in hun hoofd, in een omgeving die ze niet herkennen, gedreven door het restant van hun herinneringen. Hoe angstig moet dat zijn, die voortdurende waas in je hoofd. Als een nachtmerrie waaruit je niet kan ontsnappen. Elke dag probeer ik goed te doen, die ander te helpen, en als dat lukt voelt dat enorm waardevol. Soms heb ik dan mijn portie narigheid wel gehad, thuis op de bank heb ik dan geen behoefte aan nog meer verdriet. En ik realiseer me ook dondersgoed hoe rijk ik ben dat ik dat even kan, dat buitensluiten.

Daarom volg ik dus soms bewust niet alles wat er gaande is op deze aardbol. Niet omdat het me allemaal onverschillig laat of dat ik mijn kop in het zand steek voor andermans ellende. Het tegenovergestelde eigenlijk. Want soms is selectief zijn eenvoudigweg zelfbescherming, en daar is helemaal niks mis mee.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

4 thoughts on “Lieve wereld

  1. Dank je wel. Ik vecht op dit moment tegen kanker en mijn lijf doet absoluut niet wat ik wil. Ik probeer positief te blijven en niet in de valkuil van “depressie” o. i.d. te vallen. Meestal lukt het maar heel soms komen er toch sombere gedachten. Dan is het goed Je geliefden om je heen te hebben. Dat helpt me er weer bovenop.

    1. soms is leunen op een ander heel erg moeilijk maar ook zo ontzettend fijn en waardevol.Heel erg veel sterkte en beterschap gewenst, ik hoop zo dat je de strijd wint. Het volgende vrolijk blog is speciaal voor jou, iets luchtigs tijdens jouw strijd. lieve groet Cynthia

  2. Mooi beschreven weer. Mijn moeder is die verwarde vrouw. Herken zo wat je schrijft. Haar gevecht tegen alle beestjes in haar hoofd. Terug willen naar toen maar niet kunnen. Dit lijdt tot veel verdriet bij mij. Denk vaak; was het maar voorbij. Mijn moeder kan ik niet missen maar de persoon die ze nu is wel. Klinkt hard maar dit gun ik haar niet. Gr. Ellen.

    1. Lieve Ellen, zo verdrietig vind ik dit, ik leef met jullie mee en met iedereen zoals zij en zoals jij. Jezelf verliezen lijkt mij zo ongelofelijk zwaar. Sterkte en een dikke knuffel van mij! xx

Geef een reactie

Uw e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *