Mist

Haar ogen, dwalend over de gang

Zien geen herkenning, ze is bang

Haar hoofd, zo vol van mist

Altijd zoekend, naar wat ze ooit wist

De leegte drijft haar immer voort

Verder, verder, tot iemand hoort

Haar hand klampt zich om die van mij

Voor even niet ik, voor even wij

Lopen we op, steeds door die gang

Zakt haar angst, verdwijnt haar bang

Ervaart ze kalmte, is daar rust 

De angst voor nu in slaap gesust

Ze lacht en ik geniet, ondanks het weten

Dat ze ook mij straks is vergeten

Vervloek ik de reden waarom zij steeds vergeet 
Die boeman die dementie heet