Bewust

Het was maar één dag, maar één enkele dag dat ik af en toe wat onzekerheid en een korte glimp van twijfel voelde. Wist ik eigenlijk wel zeker dat het goed zou komen? Bizar eigenlijk. Hoe overweldigend moet het voelen als je echt slecht nieuws krijgt, dacht ik die dag met regelmaat.

Ik was echt niet bezorgd, niet echt. Ik was er oprecht van overtuigd dat wat ik voelde in mijn borst, geen slecht nieuws zou zijn. Maar zeker weten deed ik het niet, en ik betrapte mezelf die dag af en toe wel op onrustige gedachten.

Want wat als het wel slecht nieuws zou blijken te zijn. En wat als ik dan in die medische molen terecht kom. En hoe onterecht de gedachte ook was, het idee dat mijn leven wellicht zomaar ineens geen volgend jaar meer zou kennen, zorgde voor een lichte paniek. Ik verstopte direct weer al dat gevoel. Want de intensiteit ervan, en tegelijkertijd ook de bewustwording van de rijkdom van mijn leven, ervaarde ik ineens zo helder als glas.

Rijkdom

In alle hevigheid voelde ik die dag hoezeer ik van het leven houd, en dat er nog zo waanzinnig veel is wat ik nog wil beleven. Ik kan het niet benoemen, het is te veelomvattend. Het raakt me ook te diep om het echt woorden te geven, om het op te kunnen schrijven. Maar het maakt wel dat ik me zoveel meer verwonder. Over al die prachtige mensen die de afgelopen jaren, veel te jong, hun mooie leven los moesten laten. Ik heb die dag een glimpje gevoeld van wat zij,vele malen groter en intenser, moeten hebben meegemaakt. Het moet zo overweldigend zijn geweest, welhaast onmogelijk bijna.

Het maakt dat ik met nog meer bewondering en respect voor hun levenskracht, aan ze terugdenk. En dat gevoel neem ik ook mee in het zorgen voor die ander, om me nog meer bewust te zijn van hun kwetsbaarheid. Al die mensen die nu aan het vechten zijn, om dat leven te mogen blijven beleven. Die enorme rijkdom van steeds weer een nieuwe dag, ik hoop met heel mijn hart dat ik dat nog heel vaak mag meemaken.