Die snuffelstage van ons aan het begin van dit jaar, het was zo heerlijk. Ook al duurde het maar een paar dagen. Daar, op die zalige plek, besloten we ook om met oud en nieuw op wintersport te gaan. Voor mij zou dat een totaal nieuwe ervaring worden. Dat moest het worden tenminste, en ik had er waanzinnig veel zin in. Maar hoe anders verliep het afgelopen jaar, wie had dit horrorscenario op voorhand kunnen bedenken.
Luxe problemen, dat realiseer ik me terdege, en het boeit me ook niet echt. Ik heb er een hele poos voorpret van gehad, en dat is in mijn ogen ook wat waard. In gedachte heb ik heerlijk in die sneeuw op die alp gestaan, in de spa van het hotel gechillt en het heeft me geen cent gekost 🙂
Sneeuw
Voor ons allemaal is het een bizar jaar geworden, en het behouden van een goede gezondheid is toch echt het allerbelangrijkste. Die van mezelf en van alle mensen waar ik zoveel van houd. Maar toch maken we al een beetje plannetjes, ik vind het fijn om ergens naar uit te kunnen kijken. Ook al gaat het misschien niet door, dat dagdromen vind ik bijzonder zalig. En ik heb er tijd zat voor, naast werken en lekker buiten zijn, doe ik bijzonder weinig.
Als die lockdown eenmaal achter de rug is, gaan we toch proberen iets dichterbij wat sneeuw op te zoeken, een beetje langlaufen als het kan. Om toch dat wintergevoel, dat we in Duitsland hadden begin dit jaar, ook nog enigszins te ervaren. Moet die sneeuw nog wel ergens vallen natuurlijk, maar goed, wie dan leeft…. En ook al duurt het wellicht nog wel een poosje, ik zie mezelf al helemaal gaan. Inmiddels ben ik al een kilo of acht aan extra gewicht kwijt, en vele malen fitter dan ik in lange tijd geweest ben, dat langlauft vast een stukkie fijner.
Tot die tijd sta ik grinnikend af en toe in mijn hippe skibroek voor de spiegel, blij kost tenslotte net zoveel energie als chagrijnig. Toch?