Toen ik haar verhaal hoorde, proefde ik de wanhoop van haar bestaan bijna letterlijk op mijn lippen. Want ze was #dakloos geworden door omstandigheden, zoals dat voor elke #dakloze misschien wel opgaat. Ik weet er te weinig van, van hun ervaringsverhalen, maar fouten maken doen we allemaal, zoveel weet ik wel.
Het is als een vicieuze cirkel van ellende, en een goede en snelle oplossing leek bij haar welhaast onmogelijk. Soms is het een woud aan narigheid, dat ontward moet worden.
Nu werd er naarstig een plekje voor haar gezocht, waar ze thuiszorg kon ontvangen, of tijdelijk kon verblijven. De daklozenopvang in de nacht, en de mogelijkheden om overdag ergens te verblijven, sloten niet helemaal op elkaar aan.
De tussenliggende uren verbleef ze op #straat, met haar immer aanwezige zorgvraag. Vierennegentig telefoontjes waren er gepleegd, om een plek voor haar te vinden, voor deze onfortuinlijke jonge vrouw. Wat een verdrietig, en vooral pijnlijk eenzaam bestaan.
Ik droeg haar verhaal met me mee, en kon me er in de verste verte geen voorstelling van maken hoe dat moest zijn, dakloos. Het leek me vooral heel erg gruwelijk, dat zij die eigen plek niet had. Een warm, droog en veilig thuis, met een knusse stoel bij het raam om gewoon maar wat te mijmeren als ze zin had. En een warm bed, met een malle dekbedhoes erop, die haar zou laten glimlachen bij het naar bed gaan.
In plaats van elke dag maar weer op zoek te moeten naar een plekje, om haar ogen #veilig te kunnen sluiten.
Thuis
Want mijn thuis is die ene plek op deze aardbol die zo heel erg van mij is. En van de bank maar dat detail negeer ik graag. Daar waar ik me veilig voel, en me heerlijk op kan krullen in mijn persoonlijke coconnetje.
Ik zat er dagenlang in die fijne stoel bij het raam, toen ik even niet meer wist hoe ik verder moest. Het is de plek waar mijn prachtige dochters opgroeiden, en joelend door het huis draafden. En waar ik de liefde vierde, en ook regelmatig vol hartstocht en boosheid met de deuren smeet.
Maar het is de enige plek op de hele wijde wereld waar ik wil zijn als ik ziek ben, verdrietig of bang, en de enige plek waar ik zo ontzettend gelukkig ben.
De knusse omhelzing van dat huis voelt extra fijn, als je een poosje noodgedwongen ergens anders bent geweest. In een ziekenhuis bijvoorbeeld, of op een revalidatieplek. Vraag het aan iemand die herstellende is van wat dan ook, wat ze het liefste willen. En het liefste is dan bijna altijd gewoon naar huis. Die magische plek op deze grote aarde, die zo helemaal alleen van jou is.
Soms is dat alles wat je nodig hebt.
Ik weet het echt, je kan niet vergelijken, maar ik telde ze weer even, mijn zegeningen. Ik was wel even zoet, want echt, ik heb er ongelofelijk veel.