Skip to content
Menu
Cynthia Poen
  • Contact Formulier
Cynthia Poen
verwarring

Onbegrepen

Posted on 20 januari 202120 januari 2021

Haar immense woede tekent een grimas op haar gezicht, wild klauwt ze lukraak om zich heen, en haar nagels zijn gruwelijk en vlijmscherp. Het kippenvel loopt nog steeds over mijn rug bij de gedachte aan toen, want ik was zeer regelmatig slachtoffer. Tot ze bij ons kwam wonen, woonde ze nog zelfstandig, zo goed en zo kwaad als dat ging.

Al een hele poos verwaarloosde ze zichzelf, door dat complete onvermogen dat zich in haar hoofd had genesteld, ze wist eenvoudigweg niet meer hoe. Het beetje familie dat ze nog had, kwam uit moedeloosheid niet meer langs, niet bij machte om te zien wat er eigenlijk gaande was.

En deze nieuwe omgeving zorgde voor nog meer verwarring, het enige dat haar soms rust bracht was onder de dekens in bed, in een donkere kamer. Zo was het voor haar net, alsof ze nog in haar vertrouwde omgeving was, dat fijne huis waar ze zolang woonde. Zodra het licht aanging, nam de verwarring het over, en herkende ze niets. De onrust en de woede namen intense vormen aan, want deze onherkenbare plek was beangstigend. Het wende nooit, al dat gevoel dat bij velen zo puur en ongefilterd naar buiten stroomde. Ik werd er wat droevig van, want het raakte me, die oneerlijke strijd. Het vroeg om creatief troosten, en communiceren op een totaal ander vlak.

Verwarring

Zorgen voor haar was ingewikkeld, soms welhaast onmogelijk, want er was maar weinig waar we ruimte voor kregen. Ze begreep helemaal niets meer van gewone dagelijkse dingen. Soms deed ze niets anders dan krijsen en schreeuwen, en nog geen minuut later was ik ineens de liefste zuster op aarde. Haar stemmingen wisselden met de minuut, en wij waren soms verbijsterd. Het allerliefste wilde ze dat je naast haar zat, jou hand in de hare, om samen een gesprek te voeren dat vaak kant nog wal raakte. Soms stelde het haar gerust, die aanraking, ook al bleef ik op mijn hoede. Want zomaar ineens konden die nagels weer diep in dat zachte vlees van mijn handen staan. Maar onvermoeibaar bleven we proberen, om maar te ontdekken, wat voor haar fijn was en wat vooral niet.

Ze overleed niet lang daarna, want naast die voortwoekerende dementie bleek er nog meer in haar lijf te woekeren. Wellicht kwamen daar die enorme angst of die stemmingswisselingen vandaan, ik weet het niet. Dat vind ik vaak het moeilijkst, dat mensen met dementie niet altijd duidelijk kunnen aangeven wat ze graag willen of bedoelen. Is er pijn, of gemis. Het is treurig, het niet zeker weten wat ik precies voor ze kan doen, niet echt in ieder geval. Die laatste dagen zat de familie, die ze die laatste jaren van dat verwarrende leven nog wel had behouden, naast haar bed. In het donker, met haar hand vastgeklemd in die van hen. Ik was blij voor haar, dat ze haar ogen uiteindelijk definitief kon sluiten. Want na heel veel jaren vechten, kreeg ze eindelijk rust.

4 thoughts on “Onbegrepen”

  1. Ellen schreef:
    20 januari 2021 om 20:03

    Hoi Cynthia, dit is mijn moeder ook overkomen. Na een heupbreuk gevolgd door een operatie met als gevolg een delier. Hierna werd vasculaire dementie geconstateerd. Na nog eens een breuk in haar hand/pols en weer een delier werd ze tijdelijk opgenomen in Westerheem. Met hulp van onze werkgever kon ze naar de Cameren. Lekker dicht bij mij. Daar begonnen de psychoses zoals jij omschrijft. Regelmatig kreeg ze een dormicuminjectie. Een ramp voor iedereen en vooral voor haar. Na een goede combi van alprasolam en dipoperondruppels kregen ze haar stemming onder controle en had ik weer die lieve moeder terug die ze altijd was. Helaas is ze 3 weken geleden overleden. Een groot gemis maar voor haar de rust die ze nodig had. Pffffff. Kan er nog niet erg aan wennen.

    Beantwoorden
    1. Cynthia Poen schreef:
      21 januari 2021 om 06:17

      Voor jou en je moeder een verdrietige periode, alles wat ze nog moest meemaken in die laatste jaren, hoe heftig moet dat zijn geweest. Gecondoleerd met het verlies van je moeder en heel veel sterkte gewenst. Lieve groet Cynt

      Beantwoorden
  2. Jonathan schreef:
    21 januari 2021 om 05:13

    Dank voor deze inkijk in het leven van iemand met dementie Cynthia. In al zijn rauwheid zo treffend beschreven.

    Beantwoorden
    1. Cynthia Poen schreef:
      21 januari 2021 om 06:21

      Dank je wel Jonathan.

      Beantwoorden

Geef een reactie Antwoord annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Categorieën

  • Cynt blogt
  • Diversen
  • Ervaringen coronatijd
  • Ervaringen van een mama
  • Fictie
  • Kampeeravonturen
  • Met een knipoog
  • Uncategorized
  • Warme herinneringen
  • Zelf klussen
  • Zorgblog

Archief

  • februari 2021
  • januari 2021
  • december 2020
  • november 2020
  • oktober 2020
  • september 2020
  • augustus 2020
  • juli 2020
  • juni 2020
  • mei 2020
  • april 2020
  • maart 2020
  • februari 2020
  • januari 2020
  • december 2019
  • november 2019
  • oktober 2019
  • september 2019
  • augustus 2019
  • juli 2019
  • juni 2019
  • mei 2019
  • april 2019
Privacy en cookies: Deze site maakt gebruik van cookies. Door verder te gaan op deze site, ga je akkoord met het gebruik hiervan.
Voor meer informatie, onder andere over cookiebeheer, bekijk je: Cookiebeleid

Meta

  • Inloggen
  • Berichten feed
  • Reacties feed
  • WordPress.org
©2021 Cynthia Poen | WordPress Theme by Superbthemes.com