Ik weet het, ergens spijt van hebben is zonde van je tijd. Alsof je terug kan draaien wat al gebeurd is. Het is als jezelf dubbel pijnigen. En toch had ik afgelopen week oprechte spijt, ook al helpt er echt geen lieve moedertje meer aan. En dan heb ik het niet over een enorme tattoo of een mislukt kapsel, of spontaan ontslag nemen tijdens een ernstig melancholische bui van ‘ik vertrek of het roer om’.
Deze spijt lag meer in het genre ‘ik wilde dat ik er eerder mee was begonnen’. Ik las afgelopen week namelijk een artikel over een verpleegkundige die had meegeschreven, tijdens alle nachten dat ze bij haar patiĆ«nten waakte, en daar was een boek van gemaakt. Slimme verpleegkundige, en wat een prachtidee dacht ik meteen, zo jammer dat ik niet veel eerder ben begonnen met schrijven.
Dat ik het niet veel eerder durfde.
Gelukkig herinner ik me nog veel, want elke situatie en elk mens verschilde in de afgelopen jaren zo van elkaar dat het bleef zitten is in mijn hoofd. Maar ik ben er in al die jaren vast ook een aantal vergeten, dat kan bijna niet anders. Zo af en toe is er zomaar weer eens een herinnering, door een gebeurtenis of een andere sensatie. Dan zit ik weer helemaal bij die ene persoon aan dat bed, en herinner ik me indrukken of andere bijzonderheden. Gek is dat, hoe er in de loop der jaren steeds meer van terugkomt, in plaats van dat het verder wegsijpelt.
Maar er waren ook akelige situaties, en dat zijn de ervaringen die ik liever vergeet. Soms heeft sterven nou eenmaal weinig te maken met rustig en zachtjes dat leven loslaten. Je zorgt dan net zo goed voor de familie, die er vaak bij is, en dat is best pittig. Ik probeerde altijd mijn hoofd koel te houden, de klap voor mezelf kwam vaak later pas. Of niet, dan verstopte ik alles, diep weg in een laatje, en liet ik het liever met rust. Zo af en toe springt dat laatje weer eens open.
Verpleegkundige
De eenzame situaties waren wellicht wel het meest treurig, als er behalve mij niemand anders bij was. Of als er verder niemand bij wilde zijn. Met alle respect voor een ieders keuze. Aan dat soort beslissingen gaat vaak van alles vooraf. Die keuze maak je niet zomaar. Toch vond ik dat altijd extra pijnlijk, eenzamer.
Ik belde weleens naar familie, heel vroeg in de ochtend, omdat ik de schouwarts moest gaan bellen en dat het goed zou zijn als ze zouden komen. Uren zat ik daarna te wachten, terwijl de schouwarts allang weer vertrokken was, tot ik uiteindelijk na veel twijfelen toch nogmaals belde. Ze bleken zich weer te hebben omgedraaid om nog wat te slapen, terwijl ik stond te stamelen aan die telefoon. Van ontzetting, omdat ik het zo wreed en onbegrijpelijk vond.
Het voelt echt oprecht jammer, want er is zoveel verloren gegaan. Aan heel veel mooie, dierbare en bijzondere momenten. Al die prachtige verhalen die nog achter een deurtje in mijn hoofd liggen te wachten om te worden opgeschreven. Ik blijf af en toe even stilstaan, om nog wat van die momenten terug te halen. En ze op te schrijven natuurlijk. Zodat ik ze met jullie kan blijven delen š