Ik sta niet alleen op 4 en 5 mei stil bij de tweede wereldoorlog, en de gruwelijke gevolgen ervan, maar rond die tijd altijd wel een stuk bewuster. De laatste jaren is dat ook weer anders geworden door het verhaal van de broer van mijn oma, dat we nu zo gedetailleerd kennen.
De broer van mijn oma werd gefusilleerd in de #oorlog, en sinds de #stichtingoorlogsslachtoffers de details ervan achterhaalde, is de oorlog op een persoonlijke manier onze familie ingeslopen. Bijzonder na zoveel jaren na dato. Vorig jaar las ik het boek ’t Hooge nest, een meeslepend en indrukwekkend verhaal over twee joodse zussen. Die twee zijn rasechte verzetshelden geweest gedurende de oorlogsjaren. Ik las over angst, en over alles achterlaten. En dan niet alleen huis en haard, maar ook man en kinderen, familie, vrienden. Dat die oorlog indrukwekkend en gruwelijk is, dat weten we door alles wat er aan naslagwerken is uit die tijd. Maar door te lezen over deze bijzondere mensen, is dat beeld wederom weer een stukje levendiger geworden.
Want een jonge moeder die illegale krantjes onder het matrasje van haar baby verbergt, wat een waanzin, ik geloof dat ik van de stress acuut een hartstilstand zou krijgen. Maar zij deden het, en niet één keer maar heel veel keren. Op de fiets de boer op om eten en drinken te hamsteren, en dat vooral voor anderen, voor de #onderduikers die ze binnen hun eigen muren lieten schuilen. De hoeveelheid moed die daarvoor nodig is onmeetbaar. Ik kan me niet indenken hoe dat moet voelen, en daar ben ik reuze dankbaar voor.
Diep respect.
Oorlogsslachtoffers
Wat de broer van mijn oma betreft, dat is ook een gruwelijk verhaal, omdat hij was overgeleverd aan willekeur. Omdat zijn naam toevallig op een blaadje stond geschreven. Het is onvoorstelbaar dat iemand met één pennenstreek beslist of je leeft of sterft. Jouw naam op een papiertje en je leven is voorbij, het is waanzinnig dat het kon.
Piet werd maar 28 jaar oud, hij is veel te jong gestorven. Hij is nooit getrouwd, is nooit vader geworden, heeft amper geleefd. Omdat een Duitse oberstormführer, zonder met zijn ogen te knipperen, zijn naam op een lijst zette. Ik vind het bijzonder pijnlijk dat die man na de oorlog maar tot vijftien jaar veroordeeld is. Hij kwam zelfs al in 1954 vrij, onverteerbaar. Hij kon daarna zijn leven weer voortzetten, en dat voelt razend oneerlijk.
Voor mij zijn het #helden, stuk voor stuk, door hun moed en het verschil dat ze voor ons maakten. En dat mogen we oprecht nooit vergeten.
Broer van mijn moeder werd door zijn hoofd geschoten vanuit vliegtuig omdat hij op straat liep na de avondklok , hij hoorde het vliegtuig en wilde een paard veilig stellen en werd toen geraakt. Op dat moment dat het gebeurde kreeg mijn oma ontzettende erge hoofdpijn, heel plotseling. zij hoorde het de volgende dag dat dat het moment was dat haar zoon in zijn hoofd geraakt was en stierf
Broer van mijn vader was ook gedood hij zat in onderzeeboot en werd getorpedeerd door de Duitsers
Ik denk altijd aan hen bij de dodenherdenking ..
dat zijn heftige verhalen Ida, en mooi om daar steeds opnieuw bij stil te staan.