Om aan een ander uit te leggen, hoe bizar het soms voelt om zorg te verlenen, is echt lastig. Juist omdat het voor mij na zoveel jaar zorgen zo natuurlijk voelt. Maar er is niks gewoons aan, om aan een onbekend mens te zitten of een vreemde voordeur binnen te stappen.
De ochtenden dat ik zorg ging verlenen aan onbekenden, voelden altijd wat ongemakkelijk. Om vroeg in de ochtend een vreemd en donker huis in te stappen, en wat onhandig naar lichtknopjes te zoeken, is altijd een tikkie raar. Dat vreemde huis met zijn vreemde geuren, en zijn vreemde vormen in dat schemerdonker. De slaapkamer moet je zoeken, en ook de juiste spullen moeten worden gezocht. Vaak sliep die onbekende nog, die mens waar je voor het eerst zorg aan kwam verlenen, en dat is voor die ander nog vele malen vreemder. Staat er zomaar iemand op je slaapkamerdeur te kloppen, en daar moet je je dan door laten helpen. Als ik terugdenk aan al die huizen waar ik voor het eerst binnenstapte, vroeg in de ochtend of laat in de avond, ben ik zelf verbaasd. Verbaasd over mijn eigen doortastendheid, want ik was altijd alleen en niet altijd voorbereid op de situatie die ik aantrof. Soms belande je middenin de hectiek.
Als ik terug denk aan al die jaren, is dierbaar het gevoel dat overheerst. Warm en rijk. Alle andere gevoelens waar ik ook mee worstelde tijdens al die jaren, verdwijnen inmiddels een beetje naar de achtergrond. En ook al vind ik alle vormen van zorg die ik tijdens al die jaren verleende mooi, de ouderenzorg is wel iets dat goed bij me paste.
Ouderenzorg
Zeker bij de ouderen met dementie was het soms zoeken naar de juiste omgangsvorm, want elk mens reageert anders op een vreemde in hun huis. En soms kwam je bij hele weerbarstige, stugge of ronduit vloekende mensen zorg verlenen, echt niet altijd fijn. Spannende situaties waren er ook. Als ik bij die bewuste persoon binnenstapte, en er zaten louche figuren in de woonkamer. Dan zei ik vriendelijk goedenavond, deed ik een poging koel en onaangedaan te kijken. Maar dan moest ik me wel direct omdraaien en buiten bepaalde instanties contacten. Het binnenstappen was heel spannend, maar het weglopen net zo goed. Dan stond ik met geknepen billen binnen, verlangend naar de buitenlucht. Die weg naar buiten voelde ineens vele malen langer, want zo dapper ben ik niet.
Maar ik was er dol op, dat werken in de thuiszorg. Al die verschillende huizen op al die verschillende plekken, met al die verschillende mensen, saai was het nooit, en geen dag was hetzelfde. Waar ik ook onveranderd dol op was, waren de oude portretten aan de wand. Ik heb stapels oude jeugdfoto’s gezien, prachtige portretten van jonge vrouwen en mannen, familiefoto’s of stemmige trouwplaatjes, en de liefde spatte er steeds weer vanaf. Dat beeld dat het schetst is zo mooi, de rijkdom van die eenvoud, ik houd ervan. En juist door middel van die foto’s was er direct een klik, want door ernaar te vragen ontstonden er meteen mooie gesprekken. De meeste mensen vinden het zalig iets over die zwart-wit plaatjes te vertellen.
Al die verhalen van vroeger, ik blijf ze geweldig vinden. Naar de kroeg met paard en wagen, kruideniers en melkwagens die met hun waar langs de deur kwamen, fantastisch toch? Vind ik tenminste, en nog steeds vind ik dat. En het verveeld nooit om ernaar te luisteren.
Voor iedereen die geen idee heeft hoe veelzijdig de ouderenzorg is, neem eens een kijkje. Mijn werk was en is zoveel meer dan ‘die baan om een salaris mee te verdienen’. Het is rijk en warm, mijn mooie beroep maakt me nog altijd razend trots.