Het is nog vroeg in de ochtend en we zijn heerlijk aan het werk, mijn collega en ik. Serieus, geconcentreerd, alle taken hebben we op voorhand verdeeld. Ik sta op de gang, en zoek wat materiaal bij elkaar voor ik naar de volgende bewoner ga. Het gesprek van mijn collega met de bewoner waar zij net naar binnen is gegaan, kan ik op de gang horen. Mevrouw is slechthorend, en zelfs met haar gehoorapparaten in, is communiceren soms lastig. Mijn collega probeert mw iets uit te leggen over verdwenen medicijn cupjes, en dat ze even nieuwe gaat halen. Maar vandaag lijkt een gesprek uitzonderlijk moeizaam, ondanks haar inzet. Ze herhaalt en herhaalt haar verhaal op verschillende manieren, zonder resultaat.
Ik schiet in de lach. Het gesprek klinkt als een ouderwetse komedie van snip en snap, want ze praten echt volledig langs elkaar heen. Dan loopt ze de gang op, mijn collega, om die nieuwe cupjes te pakken. We kijken elkaar aan en grijnzen naar elkaar. God wat zijn we dol op onze fijne baan. Werken in de ouderenzorg is geweldig, ook al gaat een en ander niet altijd vlekkeloos. Soms gaan de gesprekken met de mensen waar we vol liefde voor zorgen over niets, en om samen met hen te lachen en maar wat te kletsen is heerlijk. Want er valt vaak al genoeg ellendigs te bespreken, soms is er verdriet of pijnlijk gemis, dan gaan de gesprekken over heel veel afscheid nemen.
Ik klop bij de volgende bewoner aan en loop naar binnen. Het stormt buiten en de wind staat vol op de ramen van haar appartement. Door de ventilatieschuiven komt de storm als nog naar binnen, en zorgt voor een rammelende voordeur. Mw schud haar hoofd, ‘hoor je dat’ zegt ze ‘de werklui die om mijn huis bezig zijn maken vandaag zoveel herrie, wat zijn ze toch aan het doen’? Onwillekeurig moet ik glimlachen. Ik leg uit dat het de storm is die zo huishoud, en dat de wind alles laat klapperen. Maar het komt niet binnen, mw zit in haar eigen wereld vandaag.
Dus ik laat het lekker voor wat het is en klets met haar mee. Ons gekeuvel ontpopt zich tot een gezellig gesprek over werklui die veel te vroeg herrie maken, over vroeger en over razend handige echtgenoten. Onderwijl help ik mw op weg, reik medicijnen aan, ondersteun bij de adl en ik geniet vooral, geniet van haar verhalen.
Ik heb een zalige ochtend, ons werk is zo bijzonder. Dat blijft me oprecht verbazen, hoezeer ik er van geniet, van deze fijne baan. Ik haal er onnoemelijk veel voldoening uit, om behulpzaam te mogen zijn. Het is oprecht rijkdom.
Rond tienen bespreek ik met mijn collega wie er eerst koffie gaat drinken en wie er achterblijft op de afdeling, en ineens is de sfeer compleet anders. Zo ontspannen als ze die ochtend was, zo gespannen is ze nu. Ze is moe, mijn collega, en heeft veel aan haar hoofd. Een heftige aandoening die bij haar in de familie veel voorkomt laat haar hoofd tollen, en na veel wikken en wegen heeft ze besloten om zich ook te laten testen. Die eerste stap die ze nu genomen heeft, heeft een lange aanloop gehad. Ga er maar aan staan ook. Want wat is wijsheid: weten of niet weten? Het is zalig om te weten dat je niet ziek gaat worden, maar wat als je wel drager blijkt te zijn?
Fijne baan
Kan je, met die hele verdrietige kennis, dan nog alles uit het leven halen. Of drukt het een enorm stempel, en leef je door met een zwaar gemoed tot onherroepelijk die ziekte je deur binnenstapt. Wie weet dat van zichzelf, hoe je reactie zal zijn op heel heftig weten. Wat zal haar hoofd het druk hebben denk ik bij mezelf, ik vermoed dat het malen in haar brein al maanden geen uitknop heeft. De energie die dat moet kosten. En dan heeft ze ook nog een jong gezin met een kleintje die ‘zwaan kleef aan is’ met zijn moeder, en die niet kan slapen zonder haar heel dicht tegen zich aan. Die heeft ongetwijfeld voelsprieten, en voelt haar onrust haarfijn aan.
Het is voor haar onmogelijk om momenteel ergens rust te vinden, en de tranen stromen vrijelijk. We lachen en huilen even samen. De wanhoop staat op haar gezicht te lezen, en mijn hart huilt mee.
Zorgen voor een ander is prachtig, en soms is het ook gewoon zwaar. Door het meeleven met, doet het ook veel met jouw eigen emotie. Op het moment dat er in je privé leven dan ook heftige zaken spelen, is dat oprecht pittig, zoals dat voor deze collega op dat moment zo was. En zoals dat voor heel veel mensen zo is, die werken in de gezondheidszorg. Als dat ‘zorgen voor’ ineens 24/7 aanstaat, trekt dat wel een wissel op jezelf.
Zij heeft uiteindelijk andere keuzes gemaakt, in dat zorgen voor anderen. Nog wel in de gezondheidszorg, maar niet meer in de ouderenzorg. Net zoals ik, na heel veel jaren, voor een andere fijne baan heb gekozen. Ik mis het, echt oprecht, dat directe zorgen. Omdat ik zo heel veel liefde terug kreeg tijdens het zorgen voor die ander. Maar de rust en de ruimte die het voor mezelf opleverde, die is echt onbetaalbaar.
?
xx