De eenvoud van het leven, ik ben er dol op, maar het duurde wel even voor ik de rust had om het te zien. Ruim drie jaar geleden lag ik nog op een hoop, werd ik verslonden door alles wat ik nog wilde bereiken. Er was geen dag dat ik rustig nadacht over wat ik aan het doen was, ik draafde en ik draafde maar. Meer, anders en beter, ik vergat te zien wat er al was.
Ik herken het inmiddels bij mezelf, dat doordraven, en soms sluipt het nog steeds stiekem dichterbij. Dan betrap ik mezelf op chagrijn, of op gemopper, voel ik irritatie bij mezelf. Dan is er teveel van alles wat niet goed voor me is. De rust opzoeken is dan mijn enige remedie.
De huidige tijd leent zich er absoluut voor, om over je toeren te raken of verslonden te worden door negativiteit. Er is bijna geen ontkomen aan allerlei prikkels. Stemmingmakerij en gekte vieren hoogtij. Logisch dat veel van ons zich mee laten slepen, het is bijna eng wat er momenteel gebeurd. En dan doel ik vooral op alle haat die lukraak wordt uitgebraakt. Ik heb er in mijn hoofd al duizend keer een scherp stukje over geschreven. En steeds opnieuw besluit ik het niet te doen. Ik wil me niet over geven aan de dwaasheid van onze huidige tijd. Ik volg gevoel, logica en wetenschap, maar ook dat veranderd steeds door voortschrijdend inzicht. Ik houd begrip voor iedereen, en hoop dat iedereen dat houdt. We verliezen elkaar als we dat niet doen en wat voor wereld wordt dit dan?
Eenvoud
Ik weet wel dat ik me zo langzamerhand steeds minder thuis voel in onze huidige maatschappij, waarbij politici zoveel kapotmaken en kapotpraten. ‘Je kan altijd nog sorry zeggen’ roep ik dan, als ik weer eens een excuus lees voor het een of het ander. Hoe is het mogelijk dat dit kan gebeuren, dat dit kan en mag? Besturen zal ongetwijfeld razend ingewikkeld zijn, maar al die grote ego’s zitten dat knapjes besturen nu behoorlijk in de weg.
De afgelopen weken lag ik elke dag in mijn favoriete franse rivier bij een graadje of 32, en ik heb echt absoluut niks gedaan. Gewoon niks. Plaatje geschoten, tukkie gedaan, potje ping-pong gespeeld, boek gelezen. In de middag trok ik nog maar eens een fles rosé open. Wat ik vooral niet gedaan heb is die krant lezen, en ook social media heb ik ontweken. En het was zalig. Weken van eenvoud en van zalig buiten. Alleen lastige sprinkhanen om me druk over te maken 😉
Ik probeer het vast te houden, nu we weer thuis zijn. Zelfs de radiozender heb ik veranderd. Voor mij geen eindeloos gezwets meer uit die boxen, alleen maar muziek. Terug naar de eenvoud. Want soms voelt vooruitgang als achteruitgang en dat is razend triest.