Hunkerend naar goedkeuring

Het grootste deel van mijn leven leefde ik hunkerend naar goedkeuring. Dat zag ik toen niet goed, dat ik dat naarstig zocht, dat soort inzichten krijg je vaak pas achteraf. Maar de mening van anderen over mij en mijn leven kleurden mijn eigen gedachten over mezelf. Raar maar waar. Het duurde een hele poos voor ik mezelf omarmde, en me realiseerde wie ik eigenlijk was. Jezelf accepteren vergt naar binnen keren en ik kon dat niet goed. Het leven is soms ingewikkeld.

De tijd dat ik met een schuin oog naar anderen keek omdat ik ‘ook zo wilde zijn’ liggen gelukkig inmiddels ver achter me. De bewondering is er nog hoor, voor talenten of mooie eigenschappen, maar ik zie ze inmiddels ook bij mezelf. En de mindere accepteer ik nu met een vorm van mildheid.

Hoe graag wilde ik altijd een tikkie mysterieus en weergaloos zijn. Nu moet ik erom grinniken, want als ik iets niet ben is het dat wel. Van dat mysterieuze zou ik alleen maar zenuwachtig worden. Ik ben eenvoud denk ik weleens. Ik wordt blij van de kleinste dingen, en van alleen zijn en uren wandelen, het is een steeds aanwezig verlangen naar rust en stilte. Niet omdat ik niet van mensen en gezelligheid houd, maar omdat het zo lekker prikkelarm is. Geen ingewikkeld gedoe, pijnlijke gesprekken of ongemakkelijke stiltes, alleen maar ‘zijn’ en bewegen. Ik weet dat ik een beetje ’to much’ ben bij tijd en wijle, door dat hele enthousiaste, ik voel de rollende ogen soms. Maar dat borrelende blij diep van binnen heeft een uitlaadklep nodig. Daar heb ik me veel te lang voor geschaamd, voor alles wat ik ben en vooral ook voor wat ik niet was.

jezelf accepteren

Stukje bij beetje leerde ik wat bij me pastte, ook door die grenzen die ik meer dan eens passeerde. Ik durf ze inmiddels aan te geven, om vol overtuiging de keuze voor mijn eigen zelfbehoud te maken. Vroeger vond ik dat ik alles moest doen wat er van me werd verlangd. Hunkerend naar waardering die maar niet kwam, passeerde ik grens na grens.

Het voelt vrij, dat jezelf accepteren. Verre van perfect maar wel, leuk. Positief, liefdevol, vol zelfspot en krachtig, ik kan een rots zijn als het moet. Dat hart van mij is grenzeloos, en razend vol liefde. En ik kan ontzettend suf zijn, mal zelfs, irritant, niet politiek correct en een tikkie onhandig. Mijn directheid, daar moet ik zelf soms ook van slikken. Dat hunkeren heb ik losgelaten. Ik ben tevreden, dacht ik vanmorgen, tevreden met niks. Ook al google ik met enige regelmaat ‘landelijk huisje’ of ‘werken in een desolaat gebied’. Ik blijf wel Cynt natuurlijk 😉 Maar in de huidige waanzin moet ik proberen die tevredenheid te blijven zien. Zoals in de tekst van dat fijne liedje: Wat is er meer dan de zon die mijn lichaam verhit en de tijd die ik bezit. Zonde, om je dan druk te maken over het geneuzel van een ander 🙂