Als ik terugkijk op de laatste dertig jaar zie ik reuzenstappen tussen wie ik was en wie ik uiteindelijk ben geworden. Door alles wat het leven me voorschotelde.Toen ik moeder werd bijvoorbeeld, toen ontdekte ik ineens een hele nieuwe kant van mezelf. Dat hart van mij bleek oneindig groot en barstensvol liefde, ik stroomde er elke dag van over. Dat hummeltje werd het belangrijkste in mijn leven, en nog steeds is hun geluk mijn geluk.
Niet lang daarna bleek ik chronisch ziek te zijn en belandde ik in het ziekenhuis. En weer moest ik mezelf opnieuw uitvinden. Hoe stond ik in het leven en hoe ging ik dat leven opnieuw vormgeven na die waardeloze boodschap. Had ik een ziekte of was ik het( vooral het eerste, heel erg het eerste) Na dat rouwproces van aanvaarding besloot ik dat ik het mijn leven niet zou laten regeren. Ik schraapte mezelf van de grond en besloot er alleen mee bezig te zijn als het echt moest. Tijdens de prednison periodes bijvoorbeeld, dan herkende ik mezelf niet meer in de spiegel, heel angstig was dat. Ik ben trots op die fase als ik er nu op terugkijk. Toen zag ik dat niet heel duidelijk maar nu zie ik de kracht ervan, ik liet mijn kop niet hangen.
Fase
Toen onze kinderen groter werden besloot ik weer naar school te gaan, om dat ene papiertje binnen te harken waar ik al zo lang mijn zinnen op had gezet. Ineens liep ik weer op een middelbare school rond, tussen al die piepkuikens. Na die eerste schok bleek die omgeving enorm inspirerend, en ik verwerkte tussen neus en lippen door wat oude trauma’s. Mijn eigen schooltijd was geen fijne, ik voelde me een lelijk eendje en volledig misplaatst tijdens die puberjaren. Nu liep ik er met een heel ander gevoel in de rondte, werd ik vraagbaak voor anderen. Ik vond er een versie van mezelf uit waar ik razend trots op was.
Maar ook toen ik het allemaal even niet meer wist, nu alweer een paar jaar geleden, ontdekte ik nieuwe kanten van mezelf. Vond ik de moed om naar binnen te kijken en schreef ik alle narigheid van me af. Vond ik een stem die tot dan toe verstopt had gezeten. Die rottige tijd heeft geleid tot het ontstaan van mijn eigen website, tot een boek, tot Caat Kordaat en tot hopelijk nog veel meer.
Ik ben vooral dankbaar, voor al die, soms hele akelige, lessen, voor elke fase en voor alles wat mooi is in mijn leven. Ik voel me rijk omdat ik bleef zoeken naar lichtpuntjes, en omdat ik ze gelukkig altijd bleef zien. Ook toen het even heel donker voelde om me heen. Dat is zoveel rijker dan een volle spaarrekening.
Hadie Cynt,
Allereerst een heel erg goed en gezond 2022 gewenst.
Ik moest door dit verhaal denken aan twee dingen: Ten eerste Respect hoe je met tegenslagen omgaat en de ontwikkelingen doormaakt.
Ten tweede: De beste songs (en verhalen) worden gemaakt als een soort trauma verwerking. Als alle goed gaat is er geen aanleiding om te schrijven.
Daarom hoop is dat je nog veel kleine hobbels te verwerken krijgt zodat wij kunnen blijven genieten van al je verhalen.
Hartelijke groet
Peter
Hadie Peet, dank voor je mooie woorden, die doen mij altijd goed 🙂 Ook voor jou de beste wensen natuurlijk, en dat je een zee van lichtpuntjes mag ervaren in 2022! Er staat allerlei spannends op de planning, als een rasechte ontdekkingsreis zitten daar vast wat hobbels in, leuk als je meeleest. Lieve groet Cynthia