Afgelopen week was ik op zoek naar een knappe foto van mezelf, de foto komt op de omslag van een boek, mijn boek ( jaaaaaa het gaat echt gebeuren :-)). Nogal een ding dus. Ik ben overkritisch op mezelf wat dat betreft, dus was een keuze maken weer een ouderwets gevecht. De liefste koos vol overtuiging voor de zwart-witte foto maar ik was er niet heel zeker van. In een opwelling besloot ik het aan mijn zakelijke netwerk te vragen. Niks te verliezen tenslotte, die post kon ik zo weer verwijderen als ik het toch te spannend zou vinden.
Ik verbaasde me oprecht over alle reactie’s. Buiten het feit dat het er echt heel veel waren, ook van mensen die mij niet kennen, kozen ze bijna allemaal voor de foto die in mijn ogen het minst ‘perfect’ was. Scheve lach, een lok haar die half over een oog valt en zwart-wit. En toch werd dat plaatje vol overtuiging door bijna iedereen gekozen.
Het maakte dat ik meermaals naar die foto keek, om te zien wat anderen erin zien. Onmogelijk natuurlijk, ik zie mezelf, objectief naar dat ding kijken lukt me niet. Een aantal jaren terug zou ik absoluut voor de kleurenfoto gekozen hebben, ‘mooier’ plaatje.
Glimlach
Ik heb altijd een hekel gehad aan mijn eigen glimlach. Vraag me niet waarom maar een groot deel van mijn leven heb ik dat zo gevoeld. ‘Ik sta nooit leuk op foto’s’, was mijn standaard antwoord als er een foto moest worden genomen. Enthousiast was ik nooit, en ik vond ze ook onveranderd lelijk, die plaatjes van mezelf. Als jonge vrouw droomde ik ervan om een mooie van mezelf te hebben, zonder scheve grijns of verwrongen gezicht. Als ik naar de foto’s kijk die er van mij door de jaren heen zijn gemaakt probeer ik altijd niet te lachen, dichthouden die mond zie ik mezelf bijna denken.
Waarom ik zo enorm kritisch op mezelf was weet ik oprecht niet, maar het was er altijd. Mijn glimlach is groot en niet helemaal symmetrisch dus het liefst gumde ik hem uit. Ik vond die lach veel te overheersend in het totale plaatje, op elke foto zag ik alleen maar dat. Gelukkig heb ik het in de loop der jaren afgeleerd, bijna tenminste, want heel af en toe bekruipt het me nog weleens.
Inmiddels heb ik mijn foto gekozen, vol overtuiging is het de zwart-witte geworden. Want dit ben ik, met al mijn imperfecties.
Zó’n geweldige foto die je nu hebt gekozen! Ik ken je niet persoonlijk, maar ik vind het een warme, echte foto. En de kleurenfoto die eronder staat, die is mooi, maar minder ‘echt’. Ik ben benieuwd naar je boek, ik kan vast ergens vinden waar het over gaat.
Last but not least: ik GENIET van jouw prachtige en ontroerende verhalen op LinkedIn en hoop dat je dat nog heel lang blijft doen. Groet van Elvira
Jeetje wat lief, wat een zalige oprechte reactie Elvira, dank je wel! Het boek wordt een bundel, een verzameling van alle verhalen over mijn zorgervaringen die ik de afgelopen jaren schreef. Ik ben er razend blij mee en heel trots op 🙂 Groetjes Cynthia