Ik was 23 toen ik ziek werd. En ik bleef maar ziek. Maandenlang bleef ik kilo’s afvallen. Uiteindelijk was ik nog maar een fractie van die gezonde Hollandse meid die ik ooit was geweest. Volgens mijn toenmalige huisarts zat het tussen mijn oren. Hij luisterde niet echt naar me en dat neem ik hem kwalijk. We maken allemaal fouten maar dit was een pittige.
Na lang aandringen, van met name mijn echtgenoot, werd ik eindelijk in het ziekenhuis gezien. Ik bleek iets akeligs en chronisch te hebben. Na het spoedconsult bij de internist moest ik meteen blijven. Het was vernederend, de manier waarop ik gezien werd als een aandoening en niet als mens. Die eerste opnamedag lag ik na een ingrijpend onderzoek moederziel alleen in mijn ziekenhuisbed op de gang, met een diagnose die door mijn hoofd gonsde maar waar ik niets van wist.
Wat een eenzaam moment was dat…..
Na een reeks onderzoeken en genoeg medicatie voor een klein chemisch fabriekje knapte ik voorzichtig op. Ik vond het lastig om te accepteren dat ik deze ziekte voor altijd met me mee zou dragen. Ik moest afscheid nemen van mijn oude ik.
Ziekte
Mijn verblijf in het ziekenhuis leerde me echter ook belangrijke lessen, lessen die in mijn werk van groot belang bleken te zijn. Ik leerde hoe ik voor een ander moest zorgen en vooral ook hoe ik niet voor een ander moest zorgen. Vanaf dat moment was ik me nog bewuster van de mens in dat bed. Zag ik steeds opnieuw dat kwetsbare van die zieke in al zijn afhankelijkheid.
Mijn ziekte is een deel van mij maar ik ben zoveel meer dan dat. Ik heb mijn leven gevuld zoals ik dat zelf wilde, ondanks de donkere periodes die me bleven neerslaan. Waarbij ik steeds weer terug moest naar af. Weer pillen, weer onderzoeken, weer een lijf dat alles weigerde.
Maar ik bleef opstaan.
Ik ging nieuwe uitdagingen vol enthousiasme aan en bleef groeien. Ik kreeg nog een prachtige dochter, ging weer naar school en schreef een boek. Worstelde me door prednison periodes heen waarin ik mezelf amper herkende. En was steeds opnieuw dankbaar voor alle mooiigheid van het leven.
Ik ben trots op wie ben geworden, dankzij en ondanks. 🙂