Onze huidige wereld gaat ten onder aan de vooruitgang, zo voel ik dat. Slimme technische ditjes en datjes, de online digitalisering. We staan constant aan en de wereld is beschikbaar onder onze vingertoppen. Met een druk op de knop komt alles wat we wensen naar ons toe.
Ik doe er ook aan mee. Soms. Te vaak. Dat weet ik maar al te goed.
Veel mensen kennen hun buren niet meer, we kopen onze boodschappen online en komen dagelijks om in Zoom meetings of teams vergaderingen. De kloof tussen arm en rijk groeit. Zovelen van ons vallen buiten de boot en raken uit beeld, want wie niet mee kan blijft achter. Zoveel lieverds balanceren op het randje van hun bestaan en kieperen er veelal buiten.
Verschraling
Daarom blijf ik halsstarrig de eenvoud omhelzen, en omkijken naar een ander. En ook daarom ben ik dankbaar voor onze black beauty. Het is eenvoud pur sang. Dat ik ooit twijfelde, daar begrijp ik nu geen snars meer van. Dat busje is ‘by far’ de beste aankoop ever. De vrijheid die het geeft, het gemak van onze zwarte schone. En ik hoef nooit meer op zo’n hobbelig luchtbed te slapen. De kers op de taart zeg ik 😉
Toch duurde het bij mij nog een hele poos voor ik overstag ging. Mij leek zo’n busje op voorhand vooral gedoe. En vooral ook veel te veel geld voor zo’n eenvoudig kampeergebeuren. Maar wat wist ik nou 🙂 Ik zag hem en ik was verkocht.
Mijn hart gaat er van gloeien, van dat ‘nagenoeg niks’. Tijdens onze reizen zijn we constant buiten, we koken op 1 pit en het meeste laten we thuis. Ik bonjour me te pletter, naar onbekende mensen om me heen, glimlach stralend naar de bakker als ik mijn pain haal en kijk naar de sterren in plaats van naar de televisie. Eenmaal thuis houd ik die routine met twee handen vast. Ik stuur iemand eens een kaartje, kijk om naar mijn collega’s en steek energie in mijn buren. Zodat ze weten dat ze altijd een beroep op me mogen doen. Dat probeer ik oprecht ( en lukt heus niet altijd!)
Laten we dat druppeltje aandacht allemaal aanreiken, aan de mensen om ons heen, ook richting diegene die we niet kennen. Om die schurende verschraling een tikkie te smeren.