Schrijversleven

Ik heb groot respect voor echte schrijvers. Voor de mensen die naam hebben gemaakt met hun boeken, en steeds opnieuw liggen te glanzen in de etalage. Die keer op keer prachtige verhalen weten te produceren.

Ik verdwaal in de #uitgeverswereld

De trots die ik voelde over mijn tweede boek wordt overschaduwd door al het gedoe. Ik realiseer me dat er veel belangrijker zaken in de wereld spelen, dat maakt vervolgens ook dat ik er niet teveel aandacht aan mag schenken van mezelf.

Maar de irritatie voert momenteel de boventoon.

Onze ‘afspraak is afspraak’ wordt herhaaldelijk geschonden.

Ik schets kort het afgelopen anderhalf jaar, waarin ik steeds opnieuw aanleverde waar om gevraagd werd, en waarin ik steeds aan het lijntje werd gehouden door #schrijfopleiders. Ik beet me erin vast want de wens om mijn boek in handen te houden maakte dat ik door bleef zetten.

Maandenlang kreeg ik keer op keer beloftes, dat het echt goed zou komen en dat er over een paar dagen…..

Beloftes

Inmiddels wacht ik al sinds juni op de beloofde royalty’s, is het e-boek dat was toegezegd er nog niet en heb ik maanden moeten leuren om een geredigeerde versie, de cover en een passend persbericht.

En dat is nog maar een topje van de ijsberg. Echt. In mijn hoofd is het een kluwen van niet nagekomen beloftes en ik ben er ongelofelijk moe van.

In mijn wereld doe je wat je zegt. Zou de #uitgeverswereld anders werken?

Het allerergste vind ik dat mijn manuscript niet meer van mij is. Ik kan hem niet meer terugnemen, opnieuw laten redigeren en zelf uitbrengen. Ik heb nul invloed op mijn eigen boek. Misschien werkt dat ook zo, dat je geen recht meer hebt op het boek dat je ‘verkocht’ hebt aan een uitgever. Ik ben wat dat betreft wellicht wat onnozel of te goed van vertrouwen.

Maar als je iets verkoopt hoor je er iets voor terug te krijgen en tot op heden trek ik aan het kortste eind.

Wellicht is het tijd om mijn kindje los te laten. Realiseren dat ik leuk een boek heb geschreven, maar dat de keuzes die ik erna gemaakt heb ervoor hebben gezorgd dat ik de touwtjes niet meer in handen heb.

Dat ik het nu echt volledig verprutst heb.

En dat doet best zeer.