Ons buurtje is een fantastische, en ik reken me oprecht rijk met al die buurtjes. We zijn geen ‘we lopen de deur plat bij elkaar’ straatje, maar de warmte is wel altijd aanwezig. Tussen onze drukke schema’s door hebben we oog voor elkaar. Niemand uitgezonderd. Dat is een groot goed, zo’n buurtje, en zeldzaam. We zien elkaars kleintjes geboren worden en groter groeien, er is aandacht voor vreugde en verdriet en zo af en toe proosten we met elkaar.
Zonder enige moeite kletsen we dan een avond vol.
Het is de perfecte mix van dichtbij en vertrouwd, zonder opdringerig te worden.
Tijdens het vieren van sint maarten, zingen de snoetjes van de buurt het hoogste lied. Sommige van die snoetjes zijn nog wat verlegen, die komen pas echt los met zingen als ze al in bed liggen, en bij sommige beweegt dat hele lijfje spontaan mee 😉
Het is zo schattig
Sint maarten
Tijdens elk liedje zie ik de meeste ogen al richting die schaal snoep dwalen, en in gedachten wordt er alvast iets uitgekozen. Elk jaar is er hetzelfde ritueel. De glimmende trots om die zelfgeknutselde lampion, het gegiechel bij de voordeur en de groepjes kinderen die elkaar staan te verdringen.
Die opgetogen opgewonden energie die ze uitstralen.
Ik zie ze veranderen, groter groeien. De buurtkindjes die inmiddels te groot zijn voor dit feestje staan soms zelf bij de voordeur, en dan zijn er de kleintjes die voor het eerst mee zijn. Verlegen en schuifelend. Terwijl de mama’s hun liedjes zingen en vaak het meeste werk doen.
Het is een hartverwarmende traditie en ik hoop dat het nooit verdwijnt!