Natuur

Ik kan me nog weleens verloren voelen, in die almaar voortrazende wereld. Die gaat me te snel soms. Een constante stroom van prikkels en gebeurtenissen, het past me allemaal niet.

Ik zoek naar een modus om weer rust in te bouwen. Nog meer rust.

Mijn baan is een drukke. En het verslind me soms, de zorg voor anderen. Er zijn genoeg dagen waarbij ik uren op het puntje van mijn stoel zit, zoekend naar ruimte. Of een oplossing voor een probleem.

Voor al die mensen die zoeken naar een uitgestoken hand, een beetje hulp. De ruimte die er is om iemand te helpen is claustrofobisch soms, de fijne lijntjes die steeds fijner, dunner of onmogelijk te vinden zijn.

Maar het is niet alleen dat wat me bezighoud. Onze wereld is een schreeuwende geworden. Er is een constante roep om aandacht, om ‘kijk naar mij’ en toenemend geweld. Wie zich onheus bejegend voelt neemt het recht in eigen hand, en elk excuus om wat dan ook te rechtvaardigen wordt niet geschuwd.

Het voelt kwetsbaar, die neerwaartse spiraal.

We gaan voorbij aan alle mooiheid van deze planeet. Oorlogen maken mensenlevens en warme thuishavens van zoveel mensen kapot, om macht en bezit. Ik begrijp er steeds minder van. Waarom mensen denken dat ze het recht hebben een ander schade toe te brengen met als excuus omdat je vind dat je er recht op hebt. De bizatheid beneemt me de adem.

Ik probeer mijn wereld steeds kleiner te houden, verlang naar een fijn stil plekje ergens midden in de natuur waar ik na kan denken. Waar ik kan genieten van eenvoud, zonder schreeuwerige mensen die zich de wereld toe-eigenen.

Hoe doen jullie dat, rechtop blijven staan in het huidige geweld?