Vervoering

radio

Zodra de schuifdeuren van de zorglocatie opengaan dwarrelen pianoklanken me tegemoet. Ik ben dol op muziek en heb een onvervalst zwak voor de piano, als jong meisje wilde ik niets liever dan piano leren spelen. Niet gelukt helaas, ik heb er geen aanleg voor.

Zonder enige twijfel volg ik het geluid, op de gok sla ik linksaf een gang in. De start van mijn werkdag kan nog wel vijf minuten wachten. Ik duw de deuren open van het restaurant, het is er nog donker en vertwijfelt sta ik om me heen te kijken. Zou ik me dan gewoon vergissen en kwamen de klanken uit een radio?

Ik kan het me eigenlijk niet voorstellen. De muziek is te mooi, te echt. Niet blikkerig zoals uit een box maar levendig. Warm.

Als mijn ogen gewend zijn aan het donker loop ik iets verder het restaurant in. Ik kan inmiddels vaag wat vormen onderscheiden. Stoelen, een tafel. En dan zie ik hem zitten. Zijn rolstoel past precies onder de piano. Na de laatste toon laat hij zijn handen nog even op de toetsen rusten. Ik klap enthousiast, hij draait zijn hoofd om en lacht.

Ik complimenteer hem met zijn spel, hij verteld dat hij nog maar net wakker is. ‘Woont u hier of verblijft u hier tijdelijk’, vraag ik. ‘Ik woon hier. Mijn hele lichaam is kapot, maar gelukkig zijn mijn handen en mijn hoofd nog goed. Dus kan ik fijn blijven spelen’.

Piano

Hij speelt spontaan een swingend bluesnummer, en ik besluit nog even te blijven. We praten nog wat, over niks eigenlijk, koetjes en kalfjes. Ik vind het mooi, dit soort momenten. Hij vraagt of ik ‘a whiter shade of pale’ ken. Als ik knik begint hij het nummer te spelen.

Ondanks zijn ziekte en alles wat hem is overkomen zie ik hem genieten van de muziek. Die piano houd hem op de been. In gedachten maak ik een diepe buiging voor dit dappere mens. Ik applaudisseer nog een keer, bedank hem voor zijn prachtige spel en neem afscheid. Terwijl ik wegloop speelt hij nog een echte Hollandse tranentrekker.

Met een grote grijns ga ik achter mijn bureau zitten, mijn hart is vol en warm. Werken in de zorg is wonderschoon, en op sommige dagen extra prachtig.

Published by Cynthia Poen

Ik ben een schrijver, en daar ben ik retetrots op. Het duurde even, voor ik die woorden in mijn mond durfde te nemen in associatie met mezelf maar inmiddels doe ik het gewoon.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *