Vergeten

De laatste tijd kon ik mijn ‘ja fijn’ niet meer vinden. Moe had de overhand. Soms zijn daar van die periodes, ook bij mij. Zelfs bij mij. Het was druk in mijn hoofd, na een roerige periode in werk en privé, en zodra dat woelige water wat kalmer wordt doorvoel ik het pas echt. Zo werkt dat nou eenmaal.

Maar ik vergeet ook een hoop.

Gelukkig maar 😉

Toch kleefde de mineur aan me. En het bleef maar kleven. Ik wilde zo verschrikkelijk graag dat bruisende terug. Want veel kabbelde weer in mijn leven, maar het schrijfplezier was weg. En het bleef weg. Mijn schrijfambities voelden leeg en nutteloos.

In mijn hoofd moedigde ik mezelf vurig aan tot het oppakken van alles wat ik van mezelf nog moest, maar zelfs een fijn boek lezen lukte me niet, en ook mijn schrijfbron bleef stil.

Het innerlijke vuur leek gedoofd.

Pasgeleden luisterde ik naar een podcast van #schrijfpraat. De schrijver die aan het woord kwam in deze podcast leeft van zijn boeken. Dat niveau is voor mij te hoog gegrepen, maar de dingen die hij zei raakten me. ‘Je moet het vooral doen voor jezelf. Om het plezier dat het geeft. Net als elke andere hobby moet je blijven schrijven omdat je het leuk vind. Je moet je verheugen op dat moment dat je weer verder kan schrijven’.

Uitgever

Dat fijn door willen schrijven voelde ik ook ooit. Die inspiratie. En precies dat was ik kwijt.

Door de strijd die ik al maanden heb ( jaren al inmiddels)met de uitgever van mijn tweede boek( via #schrijfopleiders en het #STAP- budget). Daardoor is veel van mijn schrijfplezier verloren gegaan. De lol om een heel boek te schrijven, je in een verhaal onder te dompelen en het tot leven brengen, was verdwenen. Dat ene kindje dat ik vol trots geschreven heb is mijn kindje niet meer. En daar heb ik onbewust veel last van. De trots in dat wat ik heb gecreëerd is weg. En het plezier dat ik had in het schrijven van dat boek volkomen teniet gedaan.

Gedoe is al wat er overblijft.

Ik ben enorm teleurgesteld in deze uitgever, en het gemak waarmee hij belofte na belofte verbreekt. De leugens die hij uitspuwt. Ik ben in de basis goed van vertrouwen, geef mensen graag ruimte, en dat begripvolle stuk in mij is ernstig beschadigd. Door hem.

Waar voorheen mijn plezier voor het schrijven huist, woont nu een rotgevoel. Een loodzware deken bedekt de bron waar voorheen mijn fantasie bruiste en bubbelde. Onzeker en twijfel kregen de overhand. En niet voor het eerst. Mijn ‘wat ben ik toch een onnozel dom wicht’ nam het over.

Vanmorgen heb ik mezelf toegesproken. Ook niet voor het eerst trouwens 😉 Ik moet het een en ander gaan loslaten. Ook mijn tweede boek. Over mezelf heenstappen. De komende periode ga ik proberen mezelf te resetten. Mijn kwetsbaarheid mag er gewoon zijn, op de plek waar het hoort, daar waar ik mens ben. En daarnaast ga ik ruimte nemen en wat vaker niets doen.

In kleine stapjes ga ik mijn eigen innerlijke rust herontdekken, en weer ervaren hoe heerlijk het is om verhalen vanuit mezelf te laten ontstaan. Fingers crossed!