Lieve wereld

Knus zit ik in een hoekje van de bank, een grote beker thee binnen handbereik. Fijn wat te schrijven, en te mijmeren, als een zondagse zoektocht naar hoe ik me nu voel. De afgelopen weken gebeurde er weer van alles, en niet alleen met mij. Fijn is dat, even stilstaan. De dagelijkse gekheid op deze wereld, de waanzin. Het zijn enorm veel prikkels, al dat nieuws dat vaak zo eenzijdig wordt belicht. Ik heb er totaal geen invloed op, op wat er getoond wordt. Dus negeer ik het af en toe een dag, en dat is heerlijk. Ik ben dankbaar dat ik in een positie ben, dat het kan.

Zelfs de huidige politiek, vol met onderlinge ruzies, afsplitsingen en opsplitsingen, oogt als een live-soap van zeer goed betaalde politici. Vol verbijstering zie ik wat er gebeurd, hun wereld staat zo ver af van de mijne. Ik heb er maar deels invloed op, door elke keer trouw te gaan stemmen. En vooral te hopen dat het zin heeft. Ik mis de oprechtheid, het voelt zo gekunselt allemaal, zo bedacht. Laatst zei een politicus: ‘we doen het voor de gewone mensen, de burger’, en dat klonk ronduit denigrerend. Wie zijn zij dan, superieur? Het voelt als een slecht geregisseerd toneelstuk.

Ellende

De balans tussen alle huidige ellende en al wat mooi is op onze wereld, lijkt nu volledig naar één kant door te slaan.

Ik kan niet anders dan me richten op mijn eigen wereld, en op mijn werk, waar de huidige ellende onze koers bepaald. Daar zie ik de dagelijkse worsteling en de kwetsbaarheid van oud en afhankelijk zijn. De eigen regie uit handen geven, moeten geven soms. Ik vraag me af of ik dat zou kunnen, tegen de tijd dat ik oud en versleten raak, het lijkt me een welhaast onmogelijke opgave om zoveel in te moeten leveren.

Al die mensen die nu soms zo machteloos zijn, gevangen in een lijf dat willoos is of kapot. Maar die de hartverwarmende liefde van hun gezin, en dat rijke leven niet los willen laten. Kunnen laten, nog niet. Doorworstelend, één dag tegelijk, moedig en dapper. Of die verwarde mens die soms constant zoekende is, onderwijl steeds meer moois vergetend. Ze worden gestuurd door al die ongrijpbare gedachtes in hun hoofd, in een omgeving die ze niet herkennen, gedreven door het restant van hun herinneringen. Hoe angstig moet dat zijn, die voortdurende waas in je hoofd. Als een nachtmerrie waaruit je niet kan ontsnappen. Elke dag probeer ik goed te doen, die ander te helpen, en als dat lukt voelt dat enorm waardevol. Soms heb ik dan mijn portie narigheid wel gehad, thuis op de bank heb ik dan geen behoefte aan nog meer verdriet. En ik realiseer me ook dondersgoed hoe rijk ik ben dat ik dat even kan, dat buitensluiten.

Daarom volg ik dus soms bewust niet alles wat er gaande is op deze aardbol. Niet omdat het me allemaal onverschillig laat of dat ik mijn kop in het zand steek voor andermans ellende. Het tegenovergestelde eigenlijk. Want soms is selectief zijn eenvoudigweg zelfbescherming, en daar is helemaal niks mis mee.