Menselijke relaties, ik vind ze razend ingewikkeld. Alleen zijn is soms gewoon makkelijker. Dan sla je geen planken mis, en kan je ook niet onbedoeld iemand kwetsen. Ik weet het van mezelf, dat ik me gewoon verstop af en toe, mijn eigen gezelschap is lekker prikkelarm. Want hoeveel energie steek je precies in naaste familie, fijne vrienden en directe collega’s. Wat is teveel en wat is te weinig? Ik kan er uren over prakkiseren, en pijn van in mijn buik van hebben. Wellicht denk ik er teveel over na, dat kan ook. Daar heb ik wel vaker een handje van, het te goed willen doen voor een ander.
Wellicht omdat ik het al zo vaak heb gehoord, als een rode draad door heel veel levensverhalen. Waarbij een opeenstapeling van misverstanden, geleid hebben tot vlijmscherpe eenzaamheid. Tot diepe ravijnen en afstand, en elkaar niet meer opzoeken. Dat allesoverheersende gevoel van een mens die zich niet gewenst voelt, door niemand. Het is intens verdrietig.
Overbrengen aan die ander wat je echt voelt, dat valt niet mee. Ik sla regelmatig de plank mis, omdat ik soms zelf niet precies weet wat ik nou voel. Soms ben ik veel te te direct of juist te wollig. En mezelf kwetsbaar opstellen richting een ander mens is een kwaliteit waar ik me maar moeizaam aan over kan geven. Vaak richt ik me volledig op die ander. Ik luister en heb lief, ik zorg en geef advies. Mijn eigen zorgen en verdriet bewaar ik meestal veilig in al die laatjes in mijn hoofd. Die daadwerkelijk delen voelt voor mij vaak als onmogelijk. Vraag me niet waarom want ik heb zelf ook geen idee. Misschien liggen mijn verwachtingen wel te hoog, of ben ik te vaak teleurgesteld, wie weet. Het is een constante zoektocht naar mezelf, zoveel is zeker.
Mens en relatie
Afgelopen week hoorde ik een indringend verhaal van een oudere man. Zijn vrouw was nog maar pas door een ongelukkig ongeval omgekomen, en sindsdien vulde hij zijn dag met het dagelijks huishouden. Precies zoals zij dat altijd had gedaan. Dat hele verhaal was zo doordrenkt van verdriet en eenzaamheid, hij deed nu wat zij altijd deed, elke dag opnieuw. In zijn eentje. Hij klampte zich eraan vast, aan haar taken. De heftigheid van zijn verhaal benam me de adem.
Zonder me er echt van bewust te zijn, is het blijkbaar iets waar ik bang voor ben. Om helemaal alleen op deze wereld te zijn, om niet gemist te worden. Of intens gewenst te worden door iemand. Wellicht doe ik daarom soms teveel mijn best, onhandig en stuntelend, in de hoop dat mijn goede bedoelingen overkomen. Want je moet er toch niet aan denken, om altijd alleen te zijn
Ik vind het juist bewonderenswaardig dat jij je gedachten met ons durft te delen, hierdoor stel je jezelf toch wat mij betreft zeker kwetsbaar op.
Ga vooral door, ik vind het heerlijk om te lezen. Het zet mij ook weer aan het denken.
Dank hiervoor
Wat mooi Peter, dat vind ik fijn. Die kennismaking met mijn eigen gedachten en gevoelens is ook voor mij bijzonder 🙂 Dicht bij mezelf blijven, vroeger las ik erover, nu snap ik eindelijk wat ze bedoelen haha. Dank weer voor je altijd warme reactie!
Dit heb ik dus ook heel vaak, tweestrijd en onzeker. Keuzes maken was al moeilijk en nu nog veel meer!
Mooi omschreven lieverd.
Want alleen is vreselijk ?
Echt he ing, soms wil ik het te graag goed doen, suf natuurlijk. ik verlang zo terug naar spontaniteit! dikke knuffel xx
Mooi geschreven, moet er ook niet aan denken alleen te zijn, zoals mijn zus , gelukkig heeft ze veel goede mensen om haar heen?❤️
Dank je wel lieverd, en ja die heeft ze gelukkig. Koester elkaar! Dikke knuffel xx