‘Je bent altijd zo’n rots’ zegt ze. Ik onderdruk de neiging om achterom te kijken, of ze het toevallig tegen iemand anders heeft. Verstandelijk weet ik dat ze het over mij heeft ook al voel ik me inwendig een drilpudding. ‘Jij bent altijd zo doortastend, niks kan jou van de wijs brengen, met jou gaat het altijd goed’.
Ik moet lachen, om haar woorden en om mezelf. Emotie tonen was iets voor een ander, niet voor mij. Alles wat me maar enigszins kon laten wankelen stopte ik in een laatje, dat laatje werd een kast en die kast werd een torenflat. Ik stond aan een afgrond en balanceerde vol overmacht.
Toen ik mijn boek ging schrijven doorvoelde ik heel veel emotie weer opnieuw, ontroering, verdriet, boosheid en onmacht. De momenten dat ik beschadigd raakte en waar ik zo mee worstelde. Maar ook blijdschap, ongelofelijk veel blijdschap, verwondering, dankbaarheid en liefde. Mijn hart stroomde er van over, en dat doet het nog steeds.
Die torenflat is afgebroken en ook die kast is naar de belt. Alleen dat laatje heb ik nog, vol mooi en lief en heftig. Die horen voor altijd bij mij en ik koester ze ook want ze hebben me gemaakt tot wie ik nu ben. Ook mooi en lief en soms een beetje veel 🙂
Bundel
Wat eigenlijk onbewust begon uit noodzaak is verworden tot mijn reddingsboei, dat boek van mij. Iemand verwoorde het laatst heel prachtig: Mijn dieptepunt werd een omslagpunt. Prachtig vond ik dat. Als ik terug denk aan de tijd toen het niet goed met me ging huppel ik van binnen. Omdat ik nog zo goed weet hoe dat voelde, ik voel me nu zo compleet anders. Lichter.
Ik doe mijn stinkende best om van elke dag te genieten, mijn geluk zit in heel veel kleins.
Nieuwsgierig naar die bundel van mij? Vind ik leuk! Ik hoor van anderen dat hij heel erg de moeite van het lezen waard is 🙂 https://www.uitjeervaring.nl/zorgliefde.html