Ik ben weer rampscenario’s aan het dromen nu die nieuwe deadline bijna voor de deur staat. Langzaam maar zeker kruipt de datum dat mijn tweede boek klaar moet zijn dichterbij. Ik herken de nachtelijke onrust van de vorige keer. Ik droomde toen ook nachten vol met boeken vol dubbele pagina’s, bladzijden vol met taalfouten en wat nog.
Het is inmiddels mijn grootste angst.
Ik wil iets moois afleveren, iets waar ik trots op kan zijn. Waar ik vol overgave mijn naam aan kan verbinden. Want ik krijg geen tweede kans, geen mogelijkheid om uit te gummen of opnieuw te schrijven. Klaar is klaar. Het lijkt me een overwinning om iets geweldigs te kunnen schrijven. Alweer. Want mijn eerste boek is ook absoluut geslaagd. Maar fictie schrijven is wel een andere tak van sport. Geen stapel korte verhalen maar één hele lange 😉
Praktijk
Gelukkig wordt mijn tweede deze keer door een aantal andere mensen gecheckt, vissen zij alle foutjes eruit en maken recht wat scheef is. En hij wordt leuk, dat vind ik zelf tenminste, het verhaal begint volwassen te worden 🙂 Ik kan niet wachten om hem aan jullie te laten zien. Denk ik. Ik vraag me regelmatig af of ik het wel echt durf.
Of hij echt goed genoeg is.
Maar die onrust wordt ook veroorzaakt doordat ik afgelopen week dat prachtig mooie contract mocht ondertekenen. Ik mag ondersteunen bij de ontwikkeling van een leerlijn voor verpleegkundigen. Meeschrijven. Vanuit mijn praktijk ervaring, hoe geweldig is dat. Ik voel me vereerd en vind het supertof dat ik een scheut vanuit mezelf mag toevoegen. Echte casussen mag inbrengen. Ik heb nog nooit voor het onderwijs geschreven maar ze gaan me helpen en ik wil het heel graag leren.
Ik stap er vol overtuiging in!
Er gebeuren prachtige dingen momenteel. Dus ik denk dat ik de nachtmerries maar even voor lief neem.