Afgelopen nacht zag ik elk uur voorbij komen. Tegen half vijf val ik in slaap, om half zes wordt ik bruut gewekt door de wekker. De liefste brengt me een kop zwarte koffie en kruipt gezellig nog even naast me in bed. Ik mopper dat ik slecht geslapen heb, en dat die overgang zo ongenadig toeslaat.
Turkije, Syrië en Nieuw Zeeland buitelen door mijn hoofd terwijl ik veilig en warm in mijn bed lig.
Ik vind mezelf een zeurpiet.
Eigenlijk had ik mezelf een rondje hardlopen beloofd deze ochtend. Fijn in de stilte. Met een zucht stap ik uit mijn warme bed, ik weet dat de overgang niet het enige is waar ik last van heb.
Als ik het raam openzet hoor ik de vogels zingen. Ze roepen me. ‘Kom maar even bij ons’, fluiten ze me toe.
Vijf minuten later loop ik richting ons duingebied, dat ligt bij mij om de hoek. In plaats van mijn hardloopschoenen heb ik mijn wandelschoenen aangetrokken. De lucht kleurt langzaam roze, witte nevel hangt laag over de velden en als een sluier tussen kale takken. Ik weet nu al dat het adembenemend is op dat plekje waar ik vaker ben.
De crisismeldingen van de afgelopen weken dwarrelen door mijn hoofd, en alles wat er nog meer gebeurd is. Het is teveel, ik weet het, en ik ben vergeten om er even bij stil te staan. Er was geen ruimte om aan de druk te ontsnappen.
Ik kleur driftig buiten de lijntjes om iedereen een bed te geven.
Een veilige plek
Ik weet dat ik niet iedereen helpen maar ik probeer het wel. Het dagelijks verdriet dat bij ons naar binnen sijpelt is overweldigend en is in mijn botten gekropen.
Vogels
Terwijl de kou mijn wangen rood kleurt realiseer ik me dat ik aan het overcompenseren ben. Mijn eigen gezin wordt overstelpt met aandacht. Terwijl ik nu ook aandacht voor mezelf moet hebben.
Het duin verwelkomt me met open armen. Het bruggetje waar ik graag even zit is wit van de rijp. Met mijn billen zittend op het uiterste randje schrijf ik dit stukje. Zonder bril, wat op zich al een uitdaging is. Ik zie geen fluit meer zonder 😉
Ik voel de kou, het is stil om me heen. De vogels doen waar ze goed in zijn. Het is heerlijk om hier te zitten, en om al die emotie de revue te laten passeren. Het te laten zijn. Op te ruimen. Buiten zijn is ontspannen en loslaten.
Met een hoofd vol ruimte loop ik een uur later weer naar huis. Onderweg kom ik mijn buurmeisjes tegen die samen naar school lopen. Op mijn armgezwaai reageren ze spontaan tegelijk met hetzelfde gebaar. Ik grijns en we groeten elkaar. Mijn favoriete nummer komt voorbij, ik zet hem een tandje harder en druk op repeat.
Ik ben weer klaar voor vandaag!