Onverwachte ontmoetingen

Onverwachte ontmoetingen, ik ben er dol op. Ze zijn als de glimmende parels van je dag. Kleine diamantjes die van een gewone dag een hele bijzondere maken, door de sprankeling van dat ene moment.

Ik had er toevallig een hele hoop deze week.

Afgelopen zaterdag was het jaarlijkse Erik-festival, ter nagedachtenis aan een lieve jongen die veel te jong gestorven is. Zijn vrienden eren hem elk jaar door dit festival te organiseren, en de opbrengst ervan wordt gedoneerd aan een goed doel. En terwijl ik daar weer eens, op zijn Cynthia’s, veel te enthousiast sta te doen. Zo vlak voor het podium, bij die ene band die ik zo vreselijk heerlijk vind, is daar die onverwachte ontmoeting. Een klasgenoot van de middelbare school die in Spanje woont, en welgeteld één dag in Nederland is, loop ik daar stomtoevallig tegen het lijf. Hoe ontzettend leuk is dat. We kletsen bij, voor zover dat gaat, nemen een snelle foto voor de leuk en stellen onze volwassen kinderen, die toevallig ook daar zijn, vrolijk aan elkaar voor. Geweldig zo’n onverwachte ontmoeting, en ik moest er van grijnzen.

Een paar dagen later is het weer raak, al is deze ontmoeting van een totaal ander kaliber. Onder mijn pakket van werkverantwoordelijkheden valt ook een klooster. En dat klooster staat op een prachtig landgoed, het is voor mij geen straf om daar elke dinsdag op werkbezoek te gaan. Het is een bijzondere omgeving, ik kan daar maar moeilijk woorden aan geven, maar het is een plek waar ik graag ben. De sfeer die al dat prachtige groen ademt, de rust. Het is elke keer een cadeautje om op die fijne plek te zijn.

Klooster

En terwijl ik daar met mijn team zit te overleggen, vraagt de kloostermanager of ik even mee kan lopen. Ik dwaal achter hem aan door allerlei lange gangen en volg hem een grote zaal in. Het blijkt onverwacht een zaal vol nonnen te zijn. Ongeveer vijfenveertig vriendelijke gezichten kijken me vol verwachting aan. Ik krijg een microfoon in mijn handen gedrukt en ik wordt vervolgens gevraagd om mezelf even voor te stellen. Ik ben er nieuw, en de meeste zusters kennen mij nog niet. Manmoedig begin ik vier keer overnieuw met mijn praatje, omdat ik de microfoon te ver van mijn mond houd en niemand me heeft verstaan. Ik heb overduidelijk wat microfoon advies nodig en mijn onhandigheid doet bijna pijn. Na een minuut of vijf is het ongemakkelijke moment voorbij en verlaat ik de zaal.

Als ik vervolgens de rest van mijn werk heb afgerond, en een klein uurtje later in de auto zit, schiet ik onbedaarlijk in de lach om mijn eigen geklooi. Vol overgave zit ik te schateren in mijn auto en de tranen over mijn wangen rollen. Wat een vreselijke vertoning moet het zijn geweest. Grijnzend denk ik de rest van de dag terug aan mijn niet zo geslaagde optreden.

Onverwachte ontmoetingen, ze zijn niet altijd even stralend maar o wat vind ik ze fijn.