Een beetje huisvrouw

Dat ik geen huisvrouw ben weet ik al heel lang. Soppen in huis doe ik als ik zin heb, en de badkamer schoonmaken is een klus waar ik serieus een hekel aan heb. Af en toe heb ik een zeldzame aanval van schoonmaakwoede en dan vlieg ik door ons huis. Maar om heel eerlijk te zijn, raak ik dan ook regelmatig afgeleid van dat huishouden. Die ene vrije dag in de week ben ik altijd vol goede voornemens. Maar eenmaal begonnen laad ik altijd veel te veel hooi op mijn vork. Ik ben in staat om alle meubels in huis te verschuiven en even dat wandje een andere kleur te geven. Tja, kansloos natuurlijk. Dag om en alsnog niet gedaan wat ik eigenlijk moest van mezelf.

Maar soms krijg ik van mijn onhandige acties zelfs het schaamrood op mijn kaken. Dat was vorige week het geval toen we een werk etentje hadden. Ik wilde graag die nieuwe rok aan, die ik net vers uit de winkel had en die wat gekreukt was. Geen probleem dacht ik, gewoon even een boutje erop. Zo gefikst. Nou had ik jullie laatst al verteld dat ik ook niet best meer zie zonder leesbril, dus ik dacht op het label te kunnen onderscheiden dat ik de rok kon strijken. Echt zeker wist ik het niet, had ik mijn bril toch maar even opgezet. Niet gedaan natuurlijk.

Dat huishouden

Mijn rok trok ik alvast aan, veel makkelijker dan op een strijkplank leggen dacht ik nog. Ik weet het, niet heel erg goochem. Met de bout op standje één keek ik even waar de kreukels het meeste aandacht nodig hadden. Voorzichtig liet ik de strijkbout over de kreukel gaan maar die leek ernstig vast te plakken. Hmmm dacht ik, het voelt wel een tikkie vreemd maar wat weet ik nou, ik strijk nooit. Ook dat deel van dat huishouden, sla ik over. De liefste riep vanuit de kamer dat het wel wat leek te stinken, die strijkbout die ik nooit gebruik. Ik wierp een blik op die kreukel die nog net zo kreukelig was en haalde mijn schouders op, dan maar een kreukel.

Onderweg naar het restaurant moest ik aan mijn moeder denken. Ooit kreeg ik een 10 voor het naaien van een babyjurkje tijdens een huishoudles op school. Mijn moeder glimlachte en zei trots:’ zie je wel dat je het kan, huisvrouwen-dingen’. Ik raakte daarna echt nooit meer een naaimachine aan en ook huisvrouwen-dingen zijn aan mij nog steeds niet besteed. Die avond zat ik aan tafel en bleek een heel klein stukje van mijn rok gesmolten te zijn. De collega’s vonden het oprecht hilarisch en ik was die avond het volledige mikpunt van heel veel gelach. De rest van de avond zat ik aan de rubbeltjes te pulken. In gedachten zag ik die ene trotse blik van mijn moeder. Sorry mam, het wordt gewoon echt nooit wat met me.