De wreedheid van het leven

Die ene dag begon als elke gewone dag, simpel en kabbelend. Dat eenvoudige leven, dat steeds maar wat door rommelde. Dat werd gevuld met ‘wat eten we vandaag’, gemopper om dat kilootje teveel en om dat salaris dat steeds maar veel te snel wegsijpelde. Nieuwe rimpels, huishoudelijke klusjes en meer van dat soort onnozels. Dat leven dat zonder nadenken steeds weer gevuld werd met een nieuwe ochtend. Tot die ene dag, waarbij dat onbezorgde leven ineens met bruut geweld tot stilstand kwam.

Licht en luchtig, hoe fijn zou het zijn als het leven wat vaker zo was. Maar die dag realiseerde ik me eens temeer dat licht en luchtig vooral momenten zijn in het leven. Als je daar een poosje van mag proeven, is dat pure rijkdom. Want het leven bestaat ook uit overweldigend verdriet, en uit afscheid nemen. Het is continue balanceren tussen grote hoogtes en een diep ravijn.

Leven

Dat intense liefdesverdriet om die eerste liefste, die je hart heeft gestolen. Die je niet los wil laten, ook al weet je dat het moet. En in de loop van dat leven bouwt dat op, naar steeds groter verdriet. Afscheid nemen van vriendschappen die niet meer fijn voelen, van dromen die je al zo lang koesterde, van die fijne baan, of dat uitgebloeide huwelijk. En naarmate je zelf ouder wordt, is daar steeds vaker dat definitieve afscheid nemen, van mensen die heel erg dicht bij je staan. Dat is de natuurlijke loop van het leven, met kleine stapjes loslaten en afscheid nemen. Alleen die natuurlijke loop, die zie ik maar zelden.

Niets bereid een mens voor op een afscheid dat veel te vroeg komt, van een leven dat nog lang niet ten volle geleefd is. Dat van de ene op de andere dag, bol staat van een onvervuld verlangen naar meer dagen samen. De gruwel van die ene boodschap, die hardvochtig en onomkeerbaar wordt uitgesproken, dat die dagen samen op zijn.

Pure, prachtige liefde, in al zijn rijkdom verstoord door de wreedheid van ongeneeslijkheid. Het maakt dat mijn enthousiaste ‘pluk de dag’ ineens een nare bijsmaak krijgt, want was het maar zo simpel. Het genot van steeds weer een nieuwe dag, is simpelweg niet voor ons allemaal weggelegd. En dat vind ik onverteerbaar.