De fles is bijna leeg. Ik nip aan mijn laatste glas rode wijn en zing vals mee met de muziek. Het is een typische vrijdagmiddag, plaatjes draaien onder het genot van een welverdiend rood wijntje luid het eind van onze werkweek in. De live versie van Jersey girl schalt uit de speakers, Bruce Springsteen vult mijn woonkamer en ik geniet.
Gek is dat toch, mijn hele leven heb ik ernaar verlangd om andere talenten te hebben. Om te kunnen zingen en dansen zoals ik op tv zag. Maar met mijn één meter vierentachtig ben ik niet bepaald gebouwd om elegant te kunnen dansen en mijn zangstem is niks bijzonders. Er gaat geen dag voorbij zonder muziek en ik heb serieus mijn hele leven gewenst dat ik kon zingen.
Accepteren
Een gemiste kans eigenlijk dat ik niet zag waar ik wel goed in was. Het is als verlangen naar krullen, als je steil haar hebt. Wensen dat je iets kan waar je absoluut geen aanleg voor hebt. Accepteren wie je bent zonder constant te verlangen wat buiten je macht ligt. Dat is ook een talent tenslotte 🙂
Ik drink mijn glas leeg en zet Bruce nog maar een keertje op. Ik kan het nummer wel honderd keer horen en het verveeld nooit. Luidkeels zing ik mee, rete-vals maar wat maakt het uit. Hoog tijd om los te laten wat nooit binnen mijn bereik komt. Gelukkig heb ik Bruce nog.
Leuk geschreven,
Ja er blijven wensen en we blijven hopen.
Daarom blijft het leven zo leuk!!
?
zo is het lieverd! xx