Ik vond het toch weer een soort van spannend, ook al stelt het geen fluit voor natuurlijk, dat vooropgesteld. Maar ik hoorde het tromgeroffel al in mijn hoofd. Tadaaaa, daar gaat ze hoor, benieuwd wat er nu weer gebeurd. Mijn belevenissen tijdens ziekenhuisbezoekjes, kenmerken toch wel een tikkie mijn sufheidjes hier en daar.
Ik had me dus op voorhand voorgenomen, de voorbereiding deze keer vooral rustig te doen. Geen gehaast meer, geen oude leggings, en vooral geen gruwelijke vertoningen. Zodat ik deze keer niet, als gevolg van dat getrut, met het schaamrood op mijn kaken zou liggen wachten op die foto. Ik zou ruim op tijd richting dat ziekenhuis rijden, de avond ervoor al weloverwogen een setje kleren neerleggen, en in de ochtend niet nog even een lading klussen af willen handelen. Ik was razend trots op mezelf, al die goede voornemens, dat moest toch ook een positieve uitslag geven. Of op zijn minst iets moois doen voor mijn karma 🙂
Voorbereiden
Keurig op tijd was ik op de plek van bestemming, en het maken van de foto’s verliep redelijk wel. Ik werd overduidelijk geholpen door een leerling, en hij voelde zich razend ongemakkelijk. Schutterend, stamelend en razend onhandig, leek hij dat voorbereiden voor mijn onderzoek volkomen vergeten te zijn. Al snel nam zijn mentor het over, en de irritatie over zijn fouten hing loodzwaar in de lucht, zijn dinsdag begon een stuk minder fijn. Terwijl ik me achter een dichte deur vervolgens weer aan stond te kleden, hoorde ik in geuren en kleuren de enorme uitbrander die hij kreeg. Oef, dat arme schaap. Soms is het echt razend pittig om leerling te zijn, en daar weet ik alles van. Er zijn zoveel momenten geweest, dat ik me ook heel onzeker en waardeloos voelde, onder dat enorme vergrootglas.
Maar goed, ik heb het weer gehad. En nu maar hopen op goed nieuws. Vrijdag hoor ik het. You’re stone has left de building. Jemig ik hoop het! Duim je mee?