Ze is oud en kwetsbaar, en slachtoffer van een oplichter. Ik voel oprecht verdriet als ik haar verhaal hoor. Langer thuis blijven wonen is een mooi streven, dat vind ik oprecht, maar de wereld veranderd mee. De ondersteuning aan huis moet met minder mensen onder steeds meer mensen worden verdeeld. Dat die optelsom niet kloppend kan worden gemaakt snapt zelfs een kind.
Hij had er keurig uitgezien zei ze, netjes in het pak. Charmant en voorkomend. En toen ze vertelde dat ze haar bankpasjes niet zelf in huis had maar dat haar kinderen die voor haar bewaren, maakte hij haar wijs dat haar sieraden ook veilig moesten worden opgeborgen.
Karma
Ze was overrompeld. Nog maar net wakker en met een brein dat haar met enige regelmaat in de war maakt, geloofde ze wat deze man haar wijsmaakte. Alles wat ook maar enigszins van waarde was stopte ze in zijn handen. Dierbare sieraden van haar ouders, de trouwring van haar overleden echtgenoot, kostbaarheden die maar weinig met geld te maken hebben.
Kleinoden met een historie en een verhaal. Hij ontnam haar zoveel meer dan de waarde van wat goud.
Nu voelt ze zich niet meer veilig in haar eigen huis. Elke zorgverlener wordt met wantrouwen bekeken en vaak doet ze de deur niet meer voor ze open. Ze weert iedereen die wel voor haar wil zorgen. Als karma bestaat, en ik hoopte daar nooit meer op dan dat ik nu doe, dan hoop ik dat die hem snel achterhaalt. Liever gister dan vandaag.