Op de radio

Hij lag er al een poosje, een uitnodiging om op de radio te komen vertellen over ‘Zorgliefde‘. Bij de lokale radio welteverstaan. Maar ik durfde niet.

Pur sec verwachtte ik heus geen hordes luisteraars, dat voorop gesteld, dus echt druk hoefde ik me niet te maken. Maar ja, geen controle natuurlijk, dat is een ding voor mij. Want eenmaal live op de radio is er geen ‘dit knippen we eruit’ of ‘dat doen we nog een keertje over’.

Eenmaal uitgesproken was uitgesproken.

Qua voorbereiding wist ik niet echt goed wat ik moest. Een stukje voorlezen leek me het meest veilig. Ons dorp kwam in het desbetreffende stukje voor en ook de kermis kwam langs. Dat moest wel goed komen.

De nacht ervoor lag ik weer eens wakker en besloot ik subiet dat ik af ging zeggen. Mijn hoofd maalde weer compleet in de error 😉 Waarom deed ik mezelf dit allemaal aan, en wat dacht ik wel niet. Wie zat er nou op mij te wachten. Ik ging stoppen met dit alles, per direct. Niks geen ‘ik heb een boek geschreven’ en wat nog. Ik was moe van mezelf.

Grenzen

De volgende ochtend sprak ik mezelf serieus toe. ‘Kom op Cynt, wees geen miet’.

Mijn gedachten zijn maar mijn gedachten, wat deed ik nou moeilijk eigenlijk. Ga gewoon leuk en vertel waar je hart zo vol van is. Zoals een lieve vriendin laatst zei: ‘Own it’. Lekker boeien wat een ander er van vind tenslotte, ik vind het mooi. Ik had al zoveel grenzen verlegd en was al meermaals uit die comfort zone gestapt. Daar kon dit best bij.

En het was enig, absoluut en onvervalst. We kletsten een beetje, ik las mijn column voor en nam vervolgens een prachtig compliment in ontvangst. Als boek twee geboren is hebben we afgesproken dat ik nog eens langs ga. Nu al leuk 🙂