‘Zorgen jullie vanaf nu maar voor haar, ik ga naar huis’. Hij is 92 en verblijft met zijn echtgenote bij ons op de afdeling. Ze kwamen direct vanuit het ziekenhuis bij ons wonen. Hand in hand liepen ze, ondersteund door familie, de afdeling op. Maar hij vind het nu wel mooi geweest.
Hij mist zijn huis en zijn spullen. Hij mist zijn ik.
Ik begrijp zijn gevoel. Mijn fijnste moment van de dag is thuiskomen, en dubbel na een overvolle werkdag. In deze periode voel ik dat extra. De kaarsjes branden vaak al als ik ons huis binnenloop en ook de open haard doet zijn ding.
Warmte en vlammetjes, heerlijke is dat.
Hij is na die ziekenhuisopname direct doorverhuist naar ons. Er was voor hem geen afscheid nemen van alles wat hem zo dierbaar is, wat zo laat zien wie hij is als mens. Zijn collectie oude foto’s, de stoffige prullen op het dressoir of die fijne plek bij het raam waar hij zo graag zit.
Ik vind het hartverscheurend.
Helaas zit naar huis gaan er niet meer in voor deze oude man. In de loop van de nacht verslechterd zijn situatie ineens razendsnel, en de volgende ochtend overlijd hij. Zijn echtgenote alleen en in verwarring achterlatend. Ze vergeet steeds weer dat hij er niet meer is, onvermoeibaar is ze naar hem op zoek.
Verhuizen
Een week later moet zij noodgedwongen verhuizen. Deze plek voor hen samen was een noodgreep, omdat ik ze koste wat het kost bij elkaar wilde laten blijven. Dankzij meedenkende collega’s op de locatie is het wonderschoon dat het lukte. Maar zij heeft andere specifieke zorg nodig, en die is er onvoldoende op deze plek.
Ik vond een nieuw thuis voor haar, een fijne, nog diezelfde dag. Het is de enige mogelijkheid, in een onmogelijke situatie. Nu moet ze nog een keer verhuizen, vlak na de uitvaart van haar echtgenoot. Ga er maar aanstaan op je oude dag.
Het kon niet anders, ik weet het heus. Maar de heftigheid van deze hele situatie, en het onvermogen om het anders te doen, beter dan dit, ijlt nog een hele poos na. #verpleegkundige #ikzorg