Ik las gister een post op linkedin, en hij blijft maar door mijn hoofd zingen. Waar ik alleen maar de kern las, van haar dappere en kwetsbare verhaal, lazen heel veel mensen blijkbaar hele andere dingen. De hoeveelheid negatieve reacties waren voor haar ongetwijfeld overweldigend.
Net als alle negatieve reacties, op de foto van Linda op haar eigen voorpagina. Gevoelsmatig vond half Nederland er iets van, en daar zat een hoop vreemds tussen, en een hoop onbegrijpelijks. Ik vond het alleen maar een mooie foto. De verhalen dat ze zichzelf te dik vond, heb ik ook gelezen. Toen ik de foto zag dacht ik alleen maar: ‘niks mis mee, prachtige bikinifoto’. Twee mensen die beide hun innerlijke en uiterlijke kwetsbaarheid posten op social media, en een golf aan reacties ontketenen.
Kritisch
Toen ik jong was, lagen we topless te zonnen. Daar was niks mis mee, de meeste jonge meiden deden dat. We schaamden ons toen veel minder voor onze lijven, zo voelt het wel tenminste. Ik doe het nog steeds weleens, op een stil plekje, maar gebruikelijk is het niet meer. Mijn lijf is allang geen twintig meer, ik verstop het dus maar liever. Ik vind het truttig van mezelf, en toch doe ik het.
Blijkbaar ben ik er net zo gevoelig voor, want ik ben eenenvijftig inmiddels.
Laat staan hoe het voor dat jonge spul is. Die zitten tegenwoordig volop aan de #botox, en laten ook aan hun prachtige jonge gezonde lijven sleutelen. De reclames met fitnessprogramma’s en HET dieet om van die extra kilo’s af te komen, vliegen je om de oren. Het is een constant streven naar perfectie, maar naar welke perfectie eigenlijk? De gephotoshopte foto’s op social media? Ik vind het soms al lastig om dat naast me neer te leggen, laat staan als je nog jong en onzeker bent. We zijn altijd maar zo kritisch op onszelf. Geen wonder dat je dan wat wiebelig en onzeker wordt.
Als ik in mijn blootje voor de spiegel sta, zie ik ook gerust dat er best een kilo of vijf af mag. Om vervolgens weer gezellig een flesje rood open te trekken en er een toastje dubbelgeroomde brie naast te zetten. Ik ben blijkbaar teveel een levensgenieter, om op zo’n moment aan een worteltje te knagen. Dat er mensen zijn die daar iets van vinden zijn er ongetwijfeld ook, het zij zo.
Dat bracht me trouwens wel op een idee, op die heerlijke relaxte zondagmiddag 🙂
Proost!