Doorgaan

Heel vaak voel ik zijn hand even op mijn rug, midden in de nacht, als ik weer eens een opvlieger heb of gewoon niet kan slapen. Een liefdevolle aai, en de vraag of het wel gaat. Of als ik thuis kom uit mijn werk, en de kaarsjes branden al, omdat ik dat altijd zo gezellig vind. Die fijne brede schouder, als ik gewoon een potje wil janken, ook al zie ik het ongemak in zijn ogen. Dertig jaar al, hoe bizar, het grootste deel van mijn leven deelde we samen. Als iemand mij en mijn bijzondere gekkigheidjes kent, is hij het wel.

Hoe kan je doorgaan, denk ik dan weleens, als je ineens alleen komt te staan. Als het verlies van een geliefde, die stabiele poten in dat leven met grof geweld onder je vandaan mept. De afgelopen jaren zag ik zoveel verlies, waren er zoveel jonge mensen waar het leven abrupt van eindigde. En dit jaar begon ook al met een groot verlies, onverwacht en keihard. Hoe pak je de draad dan weer op, als er zoveel verdriet is.

Leeg

Leeg lijkt het me, vooral heel erg leeg. Leeg en koud. En juist de kleine dingen, benadrukken dan ineens dat grote verlies. Zo is het in mijn hoofd tenminste, ik kan me er absoluut geen voorstelling van maken, en ik hoop van harte dat ik nooit achter kom. In je uppie eten, nooit meer geïrriteerd mopperen op slingerende sokken of lege wc-rollen. Alles wat zo bij dat samen hoort, zoals de geboorte van je kinderen, die ene grappige gebeurtenis of een groot verdriet dat je samen deelde. Ruzies of gesmijt met de deuren, en het vervolgens weer liefdevol goedmaken. Giechelen samen in het holst van de nacht. Alle hartstocht vervlogen, meegenomen door de wind en de dood.

Dat huis dat steeds weer hetzelfde voelt, met dat koffiekopje dat altijd maar leeg blijft. Dat favoriete kostje, dat ineens veel minder fijn voelt om te koken, omdat de liefde die erin gestopt wordt, alleen nog door anderen wordt geproefd. Want die liefde is zo vaak niet groots of meeslepend, maar zit in intiem en klein, in warm, knus en vertrouwd.

Ik heb bewondering, voor de kracht die ontwaakt, bij allen die alleen achterblijven. Al is er geen keuze, toch zie ik dapperheid, strijdbaarheid en een overweldigende levenskracht. Voor al die dappere achterblijvers, maak ik een diepe buiging.