Category Archives: Werken in de gezondheidszorg

‘Jij laat zien hoe het voelt om in de ouderenzorg te werken’ zegt mijn dorpsslager ’want ik had werkelijk geen idee, tot ik jouw stukjes las. Het blijft door mijn hoofd zingen, die ene zin. Als ik aan de zorg denk, dan denk ik vooral aan de kwetsbaarheid. Aan al die mensen, die ineens voorContinue reading “Helder beeld”

Ze zit al voor het raam als ik aan kom lopen. Kwiek veert ze overeind en opent de deur.  ‘Kom binnen’, zegt ze, ‘ik zat al op je te wachten’. Ik ben aanbeland bij de laatste cliënt uit een lange ochtendroute, inmiddels is het ruim na enen. Na een ochtend voornamelijk praktisch zorgen voor is dit bezoekjeContinue reading “De ouderenzorg uit het verdomhoekje”

Ik verlang naar mijn bed, het loopt al tegen elven en mijn avonddienst zit er bijna op. Het voelt extra koud buiten, zo vanuit mijn warme autootje. Huiverend trek ik mijn jas wat dichter om me heen. De laatste cliënt van de avond is tevens een nieuwe, en zo’n eerste bezoek kost altijd wat meerContinue reading “Spannend”

Met een hartelijke glimlach trekt ze de voordeur open. Bruine ogen, warme blik. ‘Waakzorg’ vraagt ze? Ik knik en stel me voor. ‘Kom binnen, fijn dat je er bent’. Ik stap de hal in, hang mijn jas op en stap achter haar aan de kamer binnen. Het huis is knus en oud. Lage plafonds, oudeContinue reading “Echt menselijk contact”

Ik ben net twintig als ik ga werken in een revalidatiecentrum. En ik neem mijn pet af voor iedereen die daar revalideert. Er is zoveel verdriet en machteloosheid, alles maakt diepe indruk op mij. De revalidanten tonen me hun moed, wilskracht en levensvreugde, ik ben er compleet van ondersteboven. Na die eerste dag fiets ikContinue reading “Diep respect”

Ik ben 17 jaar en een beetje als ik start met een in-service opleiding. Groen als gras, ik heb nog maar weinig gezien van oprecht leed. De mensen in mijn klas variëren in leeftijd, de oudste is rond de 23, de jongste is net als ik 17. Bart is iets ouder dan mij. Hij heeftContinue reading “Ode aan Bart”